Eimreiðin - 01.04.1933, Qupperneq 90

202
FERÐ í HALLORMSSTAÐASKÓG
EIMREIÐIN
farið Vafnajökulsveg. Hve margir Reykvíkingar hafa komið í
Hvannalindir eða farið um Fagradal norður af Brúarjökli og
gengið á Gæsadalshnúka? En af Gæsadalshnúkum segir
Daniel Bruun að sé »dýrðlegt og óviðjafnanlega víðátfumikið
útsýni*.
Erlendir ferðamenn hafa lagt mikið í sölurnar til að kynn-
ast öræfum landsins. Ferðum þeirra hefur oft ráðið frægðar-
löngunin ein, en einnig vísindalegur áhugi og þörfin til að
kanna ókunna stigu. Þegar Englendingnum W. L. Watts loks
tekst árið 1875 að brjótast með 5 íslenzkum fylgdarmönnum
yfir Vatnajökul, frá Núpsstað í Skaftafellssýslu að Kistufelli
við norðurbrún hans, eftir tvær árangurslausar tilraunir (árin
1871 og 1874), þá leynir sér ekki af frásögn hans, að hann
er meira en lítið hrifinn af þessu þrekvirki sínu, að hafa
komist yfir jökulinn. Hann er óþekt jörð, „terra incognita,
sem alt til þessa árs hefur reynst ófær yfirferðar öllum, sem
reynt hafa«, segir hann í ferðabók sinni. Gætir í þessum orð-
um hans meira fordildar yfir brautryðjandastarfinu en strangrar
sögulegrar nákvæmni, enda segist hann ekki geta að sér gert,
þótt hann finni til sín yfir því að hafa afrekað svo mikið
verk og hugsar gott til samfundanna við félaga sína í Alpa-
klúbbnum enska, sem hann veit að muni öfunda hann af ferð-
inni. En þó er önnur tilfinning ríkari í hug hans. Hann hef-
ur orðið heillaður af öræfunum. Ahrif þeirra hafa margend-
urgoldið fyrirhöfnina. Svipaða sögu af áhrifum öræfanna hafa
flestir að segja, sem komist hafa inn að hjartarótum lands-
ins. Björn Gunnlaugsson og Þorvaldur Thoroddsen eru þeir
lveir íslendingar, sem vér eigum að líkindum mest að þakka
fræðslu þá, sem fyrir er um öræfi landsins, en nú láta menn
sér ekki lengur nægja þeirra frásagnir eða annara. Á hverju
sumri streymir fólk í tuga- og hundraðatali út um bygðir og
óbygðir, til þess að kynnast þeim af eigin sjón og reynd.
Sumir leita til nærsveitanna og kunnra fjölsóttra staða, aðrir
upp til fjallanna og inn til heiðanna, til afskektra staða, þar
sem kyrðin er svo seiðmögnuð að hún fjötrar og dregur
ferðamanninn lengra og lengra, fastara og fastara í arma ör-
æfanna. Þessi kyngi er mjög mismunandi, eftir því hvert leit-
að er. Það eru nokkrir staðir tiltölulega skamt undan, þar