Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1933, Page 56

Eimreiðin - 01.07.1933, Page 56
280 KAFLAR (JR SAN MICHELE EIMREIÐIN í fartinni út í Granatello-fangelsið hjá Portici og átti að aka með mig aftur til Neapel, lá dauður í vagni sínum að kvöldi, þegar ég kom að gá að honum. Enginn vildi neitt með hann hafa í Portici. Enginn fékst til að hjálpa mér til að ná hon- um út úr vagninum. Eg varð að gera svo vel og klifra upp í sætið og aka honum sjálfur heim til Neapel. Enginn vildi hafa neitt með hann að gera þar heldur. Ég varð að gera mér að góðu að aka með hann alla leið til kólerugrafanna,. og þar losnaði ég loksins við hann. Oft var ég svo þreyttur á kvöldin, þegar ég kom heim í krána, að ég fleygði mér í rúmið eins og ég stóð, án þess að afklæðast — og jafnvel án þess að þvo mér. Hvaða gagn var að því að þvo sér úr þessu óhreina vatni, hvaða gagn var að því að sótthreinsa sig, þegar alt og allir í kringum mann var smitað, maturinn, sem ég lagði mér til munns, vatnið, sem ég drakk, rúmið, sem ég svaf í, sjálft loftið, sem ég andaði að mér! Oft var ég of hræddur til að fara í rúmið, of skelfdur til að vera einn. Þá hljóp ég aftur út á götu, leitaði uppi ein- hverja kirkjuna og dvaldi þar það sem eftir var næturinnar. Santa Maria del Carmine var uppáhalds-náttstaður minn. A bekk í vinstri hliðarstúku þessarar gömlu kirkju hef ég sofið einhvern værasta blund, sem ég man. Nóg var af kirkjunum til að sofa í, þegar ég þorði ekki heim. Allar kirkjur og kap- ellur í Neapel, en þær skifta hundruðum, stóðu opnar alla nóttina, þéttskipaðar óttaslegnu fólki með áheit sín, logandi kertaljósin, og áttu allir hinir mörgu helgu menn og madonnur fólksins ekki sjö dagana sæla, því að í sjúkravitjunum voru dýrlingarnir í hundraðatali nætur og daga, hver í sínu hverfi. En vei þeim, sem dirfðust að gera vart við sig í hverfum keppi' nautanna. Sjálf hin heilaga Madonna della Colera, sem þó hafði bjargað borginni í drepsóttinni miklu 1834, var hrópuð niður fyrir fáum dögum við Bianchi Nuovi. En það var ekki kóleran ein, sem ég var hræddur við. ÉS var líka frá fyrstu stund til hinnar síðustu hræddur við rott- urnar. Þær virtust gera sig eins heimakomnar í fondaci, bassi og sotteranei fátækrahverfanna eins og mannaumingjarnir, sem lifðu þar og dóu. Sannast að Segja voru þetta yfirleitt óáleitnar og skikkanlegar rottur, að minsta kosti þegar lifandi menn
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.