Eimreiðin - 01.07.1933, Síða 112

336
HLUTAFÉLAGIÐ EPISCOPO
EIMREIÐIN
Hann sat uppi í rúminu og virtist vera á hleri. Hann svar-
aði: »Nei, ég hef ekki kallað á þig«.
En ég held að hann hafi ekki sagt hið sanna. »Ef til vill
hefur þú kallað á mig í draumi? Svafstu ekki rétt áðan?«
»Nei, ég svaf ekki«.
Hann horfði á mig órólegur og tortrygginn.
»En hvað er það, sem gengur að þér?« spurði hann.
»Hversvegna ertu móður? Hvað hefur þú gert?«
»Vertu rólegur, Ciro«, grátbað ég hann og gældi við hann,
en fór undan í flæmingi að svara. »Þú sérð að ég er hjá
þér. Ég hreyfi mig ekki frá þér framar. Sofðu nú, sofðu!«
Hann hallaði sér aftur á koddann og varp öndinni þung-
lega. Því næst lokaði hann augunum og lézt sofa, til þess að
þóknast mér. En að nokkrum mínútum liðnum opnaði hann
þau aftur og starði framan í mig, og hann sagði með hreim,
sem ekki verður lýst:
„Hann er ekki farinn ennþá“.
Hinn dapurlegi fyrirboði yfirgaf mig ekki frá þessari nóttu.
Hann lýsti sér eins og óljós, mjög dularfullur kvíði, sem mynd-
aðist inst inni í sál minni, þar sem birta meðvitundarinnar
nær ekki að skína. Hann var hræðilegastur og óskiljanleg-
astur af öllum þeim hyldýpum, sem ég hafði fundið í sál
minni. Ég hafði sífelt auga á honum, í hræðilegri angist
mældi ég dýpt hans, í þeirri von, að það myndi skyndilega
bregða leiftri yfir hann, og að hann birtist mér allur. Stund-
um virtist mér þetta, sem ekki var hægt að þekkja, færast
smámsaman upp í sál minni. Ég fann að það nálgaðist svið
vitundarinnar, að það straukst við það. Því næst steypti það
sér skyndilega til botns og hvarf í skuggann, og ég var grip-
inn afar-undarlegum óróa, sem ég hafði aldrei fundið til áð-
ur. Skiljið þér mig? Til þess að geta skilið mig, hugsið þér
yður, herra, að þér stæðuð hjá brunni, sem þér gætuð ekki
mælt hvað væri djúpur. Dagsbirtan nær niður á einhvern á-
kveðinn stað í honum, en þér vitið að þar fyrir neðan felst
eitthvað hræðilegt og ókunnugt í myrkrunum. Þér sjáið þa^
ekki, en þér finnið að það hreyfist. Smámsaman færist þetta
upp og kemst að takmörkum birtu og skugga, þar sem þer
getið ekki ennþá greint það. Eftir augnablik munuð þér sja