Eimreiðin - 01.04.1943, Blaðsíða 48

128
TALAÐ ÚT í MYRKRIÐ
EIAIHEIÐIN
Hvað var það ljós, sem lýsti um hríð,
það ljós, sem hvarf á skammri tíð?
Hvað var mín æska, úti nú?
Mín æskustund varst þú.
II.
Hér er þögn, og hér er ró.
Hérna var það, sem hún dó.
För ég enn í grasi greini
eftir litla, létta skó.
Blærinn vaggar sjálfum sér
í svefn, en huga víða ber,
rökkurskuggar leika um leyni
laufgaðs skógar, drög og ker.
Hvað stoða orð, fyrst áttum við að skilja,
eins og lauf, sem vindur feykti um hjarn?
Það dýrsta, er gafst þér, grafir brátt þér hylja,
gleymna jarðarbarn.
Andinn vakir eilíffjær,
angar skógur, moldin grær.
Eins og streymi léttar lindir,
líður það, sem fyrr var nær.
Með reynd í hjarta, ró í svip
í rökkrið hverfa sé mín skip
hlaðin týndu ástaryndi,
æsku minnar töfragrip.
Reikar þú um huldir himinleiðar,
hlær í sjónum æskuseiður þinn?
— Hvarf til fulls, sem söngur svana um heiðar,
sólskinsdraumur minn?
Þráinn