Eimreiðin - 01.04.1943, Blaðsíða 50

130
YFIR HRAUNIÐ TIL FJALLANNA
EIMREIÐIN
Hcr er vítt til veggja, fagurt og frjálst. Hægur kvöldblær
flytur kveðju frá öllu, er hvílist og bíður hins nýja dags.
Blómin dreymir á döggvotri jörð, og mosinn hjalar við gamalt
grjót.
Leið mín liggur um móa og melabörð, þar sem stormar
aldanna hafa lagt grasið að velli. Á stölcu stað himir einmana
þúfa á auðninni, dæmd til að falla og fjúka á burt. Gullintopp-
arnir vagga scr í kvöldblænum og bera höfuðin hátt, því að
þeir eru að nema landið að nýju.
Yfir hraunið spor eftir spor. Nú sé ég móta fvrir einstökum
steinum og mosaþembum í hnjúknum framundan. Blámöða
næturinnar flytur sig smátt og smátt á næsta hnjúk. Eg veit, að
þarna undir öxlinni er grasbali i jaðri hraunsins, þar hefur
tjald mitt staðið áður. Þar var litil grávíðihrisla i fyrra — og'
Maríustakkar fullir af dögg.
Endur fyrir löjigu hefur þetta svarta hraun oltið í glóandi
bylgjum yfir landið og ef til vill brennt skóga og grösugar
grundir. í ferlegum fjörbrotum hefur það hlaðizt í turna og
lagzt í laigðir. Hin hrukkótta ásjóna hraunsins ber vott uni
harða löngu liðna baráttu. Úr holum þess og sprungum stíga
raddir fortíðarinnar og segja mér, litlum förusveini, hrot úr
ævintýri hinnar stórbrotnu sköpunar. En nú er hraunið kyrrt
og sátt við örlög sín — og leikur jiess, á gamals aldri, að glett-
ast við gangandi mann.
Úti við sjónhringinn í austri siær sólin bjarma sínum á
geiminn og gefur fyrirheit um sólrikan dag, enda þótt mörk
dags og nætur verði ekki greind i júníveldi islenzks-sumars.
A grasbalanum litla reisi ég tjald mitt og hagræði farangri
minum. Hér er heimili mitt í nótt, þessa friðsælu og fegurstu
nótt sumarsins, móður og drottningu allra annarra nátta. Til
hennar heldur sólin sína hækkandi göngu, og írá henni hefst
gangan aftur yfir hina myrku velli vetrarins, þar til sólin og
nóttin fallast í faðma á ný. Þá blessar allt lifandi ljósið, og'
náttúruandarnir halda hátíð. Söngur þeirra og fagnaðarljóð
fylla þögnina annarleguin klið, er lætur í eyrum mínum sem
voldug hljómkviða, lofsöngur til hinnar heilögu nætur til
þin, dásamlega Jónsmessunótt.
Ég tíni sainan sprek og kvisti meðfram hraunröndinni*