Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 82

194
TVÆR VITNALEIÐSLUR
eimreiðiN
„HvaS er nú þetta, Tutt. Það er nú ósköp smávægilegt reikn-
ingsdæmi“, lagði Babcock til málanna.
„Ef sjö liundruð og fimmtíu dollarar eru smávægileg upp-
hæð“, svaraði ég á móti.
Tólfmenningarnir í kviðdómsstúkunni skemmtu sér konung-
lega.
„Aðeins fáeinar smáspurningar í viðbót, 0’Brien“, hélt ég
áfram. „Hafið þér nokkurn tíma verið dæmdur fyrir glæp?“
„Nei!“ svaraði hann. En hann hafði orðið annarlega grár í
framan.
„Hafið þér nokkurn tíma framið glæp?“
O’Brien saup hveljur.
„Ég skal ekki þvinga yður til að svara þessu“, hélt ég áfram-
En Babocok hélt, að nú hefði hann fengið tækifærið.
„Hafið þér nokkra ástæðu til að spyrja þessarar spurningar?
spurði hann hvasst.
Ég hrosti til kviðdómsins og sneri mér að dómaranum.
„Herra dómari“, sagði ég, „þér og ég erum af kynslóð, sem
hefur fornfálegar hugmyndir um lieiðurinn. Heiður minn skipar
mér að viðurkenna, að flestar spurningarnar, sem ég lagði áðan
fyrir þetta vitni, séu tilefnislausar. Samt sem áður er það svo, i
vissum skilningi, að lieiður minn skipaði mér að spyrja þeirra,
þótt ég kynni síðar að verða að játa, að þær liefðu ekki verið
bomar fram í einlægni. En, herra dómari, ég læt ekki af þeim
ásetningi að vefengja áreiðanleik þessa vitnis. Ég hef aðeins eina
spumingu enn að leggja fyrir hann, og ég skal láta frelsi skjól-
stæðings míns standa og falla með svari lians. Látum hann svara
á hvorn veginn sem honum þykir henta, já eða nei, mér er sama
hvort er, — látum hann gefa hvaða svar sem er, verði það form-
lega bókað lxér og afneiti hann því ekki eftir á, — og kviðdóm-
urinn má síðan láta dóm sinn falla yfir skjólstæðing minn. Spurn-
ingin er þessi: O’Brien, þegar þér tókuð yður þessa bók í hönd ,
— og ég tók upp „Atvinnuglæpamenn“ eflir Byrnes, þar sem
hún lá á borðinu, — „og létuð sem þér væruð að lesa úr henni,
voruð þér þá að lesa eittlivað, sem var prentað þar, eða ekki •
JÁ — eða NEI!“
1 þögninni, sem fylgdi á eftir, gátu allir í réttarsalnum greini'
lega heyrt tifið í klukkuimi á bakveggnum.