Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 52

164
EPLIÐ
eimreiðin
Adam leit upp í laufþykknið. Jú, þetta voru þau girnilegustu
epli, sem hann liafði séð.
„Já, sem ég er lifandi“, hló hann, „þessi væru góð í ábæti •
„Sýnið þá dugnað yðar og náið í þau fyrir okkur“, sagði Eva
ertnislega.
„Ég veit ekki, livort það er leyfilegt — ■—
Eva reis snöggt upp í stólnum og livessti augun á hann. Nu
ætlaði liún að auðmýkja liann rækilega.
„Auðvitað er það ekki leyfilegt. Það var það lieldur ekki
fyrir hundrað þúsund árum, og sagan endurtekur sig. Konau
ein hefur hugrekki til að brjóta lögmálið, annars værum við
enn skríðandi á fjórum fótum. Jafnvel nú eftir allar þessar ár-
þúsundir, þegar karlmaðurinn liefur öld fram af öld sungið sjálf-
um sér lof fyrir riddaramennsku og liugrekki, stendur einu
þeirra liér austur í Persíu og þorir ekki að sækja samferðakonu
sinni epli upp í næsta tré. Hann veit ekki livort það er leyfi"
legt!!“
Adam liafði hlustað af lirifningu á Evu og dáðst að liversu
vel hún tók sig út, svona málulega æst og hnarreist. En þegar
hún fór að tala um riddaramennsku og liugrekki, fór blóðið að
stíga honum til liöfuðs. Brúna liúðin var orðin eldrauð, þegar
Eva lauk lestrinum. En ekki tapaði Adam sér. Hann lineigði sig
djúpt fyrir henni og sagði með flauelsinjúkri rödd:
„Yðar auðmjúkur þjónn. Ávöxtinn skuluð þér samstundis fá •
Þetta þótti Evu svo fyndið, að liún rak upp skellililátur og
henti sér aftur á bak í stólinn. Það var alveg óhugsandi, að Adaiu
næði í eplið. Það varð ekki komizt upp í tréð nema með stiga?
og liann var ekki sjáanlegur. En Adam gekk fáein skref til liliðar,
dró upp litla skammbyssu og skaut niður eitt eplið. Það féll eins
og vígahnöttur beint ofan í kjöltu Evu. Henni brá voðalega við
livellinn og árás vígahnattarins á skaut sitt. Hentist hún upp
af stólnum, svo eplið skoppaði að fótum Adams.
„Hvað var þetta?“ hrópaði hún dauðskelkuð.
Adam beygði sig eftir eplinu, rétti henni það og sagði fullnr
aðdáunar:
„Aðeins að ég hefði verið epli8“.
1 sömu svifum kom bíllinn brunandi með miklum vélagný. Eva
liafði því ekki tíma lil að launa þessa fallegu setningu eins og