Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 136

248
RITSJÁ
EIMREIÐIN
leiftrandi enjöllum líkingum bregö'-
ur fyrir í sumum þeirra. Atburði
þeim, „Þegar Sumar kom til Jarð-
ar“, er lýst á þessa leið:
„Hún vaknaði nakin á vorsins
sólgylltu strönd,
er vindurinn lék um brjóst hennar
heit og stinn.
Og hjarta hennar barðist af hræðslu
og lokkandi þrá,
því hún hafði skynjað vitjunartíma
sinn.
Úr tímanna sæ reis sumarsins guð
og gekk
á glóbjartan sandinn, þar sem hún
titrandi beið.
Og blóð þeirra svall eins og brimalda
voldug og sterk,
sem bar þau til gleymskunnar
stranda um ómælisleið.
En sólin roðnaði af feimni í
vesturveg,
viss’ ekki, að enginn sá þetta
nema ég“.
Rímgallarnir á þessum hendingum
fyrirgefast vegna flugsins í kvæðinu.
En að skáldið sé rímsnjallt og meitl-
að þess mál, sýnir „Óttusöngur á
vori“:
„Glitrar dögg um grund og höll,
grösin vakna af næturblundi,
mjúkum rómi mæla öll
morgunbæn á sólarfundi.
Ilmsins fórn til hæða hæst
hefst og guði þakkir flytur.
Faldinprúð og fagurglæst
Fjallkonan við messu situr“.
Bragi Sigurjónsson hefur ekki
fundið sjálfan sig til fulls. Meiri trú
á lífið, minni kröfur til annarra,
meiri til sjálfs sín, eru vörðurnar
framundan. Þær á hann eftir að
þræða að nokkru leyti. Hæfileikann
til þess hefur liann — og skáldgáfu
á hann í allríkum mæli.
Nokkrar teikningar prýða bókina,
gerðar af Garðari Loftssyni.
Sv. S.
SVÖRT VERÐA SÓLSKIN heitir
nýútkomin ljóðabók eftir Guðmund
Frímann (Ak. 1951, Þorst. M. Jóns-
son). Höfundurinn hóf ungur að
yrkja. Fyrsta ljóðabók hans kom út
árið 1922, en þá var liann aðeins 19
ára að aldri. Náttsólir hét hún og
hurfu í djúpið eins og svo margar
aðrar sólir á himni ungra skálda og
skildu aðeins eftir nokkrar minning-
ar í hugum fáeinna ljóðelskra manna.
Næsta bók hans, Úlfablóð, kom út
árið 1933 undir dulnefninu Álfur í
Klettstíu. Sú bók kom aftur út 1937
undir réttu nafni höfundar, og á
sama ári koin út þriðja ljóðabók
lians: Störin syngur. Svört verða sól-
skin er því fjórða ljóðabókin, sem
út kemur eftir Guðmund Frímann.
Ilún geymir þrjátíu kliðmjúk kvæði.
Það er ljóðræn fegurð yfir mynd
þeirri, sem þessi kvæði skilja eftir
í huga lesandans, og mikið af róman-
tískum blæbrigðum. Guðmundur Frí-
inann er andlega skyldur gömlu,
rómantísku skáldunuin okkar, svo
sem Jónasi, einnig Guðmundi skóla-
skáldi, jafnvel Kristjáni Fjallaskáldi,
þó að nýrómantíska stefnan liafi
sýnilega mótað liann niest.
Skáldið kveður sér hljóðs í upp-
hafi þessarar bókar með óði til
haustsins í heinialiögunum: Haust
við Blöndu er kvæði mettað trega
og þrá. Úr því er þetta fallega
erindi: