Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 116

228
DANSKT HERVALD GEGN ÍSLENZKUM EIMREiÐIN
nauðugan, mun varla kemba liærurnar“. — En svipur báts-
manna er livass og rólegur. Daníel Thorlacius fær ekki lesiS
ótta né kvíða út úr neinum þeirra.
Kjölurinn urgar liljóðlega við sléttan fjörusandinn, þegar
þeir taka land á nesinu, þar sem Auður djúpúðga týndi kambi
sínum endur fyrir löngu. Tveir verða eftir til að gæta skips,
en hinir ganga snúðugt á land upp. Þeir vekja Kambsnessbónd-
ann upp og spyrja liann um nágrannann á Saurum og fá þær
fregnir, að skolli muni vera heima í greni sínu þessa nótt.
Og nú gengur einvalalið, 7 Islendingar og tveir danskir soldátar
lieim undir garð á Saurum bjarta vornóttina.
Ekki er höfðinglegt heim að líta. Þótt Gísli sé myndarmaður
á að líta og skartmaður í klæðaburði, birðir liann lítt um bíbýla-
prýði, og sízt liefur liann bætt húsakost á Saurum. Bær saka-
mannsins fræga er líkari koti en góðu setri, — grasigrónar þekj-
ur, lágir moldarveggir. Það er eins og bærinn vilji leyna á sér,
— kúra sig niður í völlinn.
Aðkomumennirnir umkringja bæinn, fyrirskipanir eru gefnar
í lágum liljóðum, og maður skipar sér við hvern glugga. Svo er
ráðizt til inngöngu í gin ljónsins, göngin eru löng og dimm, og
ókunnugu mönnunum gengur seint að paufast inn. Loks opnar
fyrirliðinn dyr, þeir eru komnir á áfangastaðinn. Dönsku dát-
arnir nudda augun og skyggnast um, meðan þeir eru að venjast
hálfrökkrinu. Er það hér, sem fulltrúar danska flotans eiga að
sýna fræknleik sinn? Þetta er lágreist og lirörleg baðstofa, fárra
stafgólfa; moldargólf. Rúm eru til beggja handa, og í þeim sefur
heimilisfólkið svefni réttlátra, að því er virðist. Foringinn gengur
inn að stafni og svipast til beggja lianda, tvíráður. Svo gengur
liann að innsta rúminu og ýtir við manni, sem hvílir þar. Fylgd-
armenn hans kreppa linefana ósjálfrátt. Úrslitastundin er komin.
„Rístu upp, Gísli Jónsson, og komdu með okkur“, segir Daníel
Thorlacius einbeittur.
Maðurinn í rúminu rís upp eins og stálfjöður. En það er fát
á honum.
„Hvað þá? Hvert á ég að koma? Hver ert þú?“
„Ég hef í höndmn skipun frá amtmanninum í Vesturamtinu
um að handtaka þig, Gísli Jónsson, svarar fyrirliðinn í embættis-
tón.