Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 99

eimreiðin
LULLU
211
En um kvöldið, þegar ég ók þarna fram lijá á ný, heyrði ég
aftur kallað til mín frá vegarbrúninni. Börnin voru þama ennþá,
eö nú voru þau þreytuleg og dauf í dálkiim. Þau liöfðu víst
gert margar árangurslausar tilraunir til þess að selja vegfarend-
Um kiðlinginn og vildu nú umfram allt ljúka þessari verzlun
^yrir sólarlag.
Þau liéldu kiðling num liátt á lofti, svo að liann sæist sem bezt,
en ég var ekki í skapi til þess að stanza og ræða um kaupskap.
Eagurinn liafði verið mér langur og erfiður. Ég ók því framhjá
°g renndi ekki Iraganum að þessu, er lieim kom, heldur mataðist
°g gekk síðan til hvílu. En um leið og ég var að sofna, lirökk
eg upp aftur felmtruð. Myndin af börnunum með kiðlinginn
liufði nú fengið fast form og stóð mér Ijóslifandi fvrir hugskots-
sJonum. Ég settist upp í rúminu óttaslegin, rétt eins og einhver
Eefði reynt að liæfa mig. Hvað skyldi verða um litla kiðlinginn,
Eugsaði ég, í höndum þessara litlu harðstjóra, sem liöfðu lialdið
Eonuni á lofti, á fótunum einum saman, í sólskininu allan dag-
Uni. Hann var of lítill til þess að geta gengið sér að mat. Og
eg hafði ekið fram hjá honum tvisvar sama daginn, eins og
pfesturinn og Levítinn í dæmisögunni, án þess að renna hugan-
Uln að honum. Hvar var litla skinnið núna?
Eg klæddi mig í skyndi og vakti þjónustufólkið. Ég skipaði
n 1 finna kiðlinginn og færa mér hann næsta morgun, ann-
ars >rði því sagt upp. Það varð uppi til handa og fóta, jafnvel
: fIr’ sem með mér voru í bílnum og höfðu ekkert skeytt um
j *ðlinginn eða börnin. Glaða tmiglsljós var um nóttina. Fólkið
11 strax af stað og dreifði sér um nágrennið í fjörugum sam-
æðinn um leitina. Ég heyrði, að því varð tíðrætt um brottrekst-
rilln, sem vofði yfir, ef kiðlingurinn fyndist ekki.
j ^"emma næsta morgun, þegar Farali færði mér inn te, kom
j_ lna með honum og bar dálítinn kiðling í fanginu. Þetta var
vendýr, og við kölluðum hana Ltdlu, en það þýðir perla á máli
Svaheh'-búa.
b]Lullu Var þá á stærð við dálítinn kött, með stór, róleg, fjólu-
í augu. Fæturnir voru mjóir og fíngerðir og virtust varla þola
Vo lpa llennar, þegar liún reis á fætur eða lagðist fvrir. Evrun
j^pg^k^nijúF, lul1 a1^ Ffi og hreyfingu, sem engin orð fá lýst.
' ar lsFalt og svart eins og hrafntinna, klaufirnar örsmáar