Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 39

Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 39
EIMlíEIÐIN SLAGHARPAN 191 Ég kinkaði kolli. „Já, ég man það, og líka, að þú slóst hann.“ „Ég hefði betur slegið hann fastar! Honum átti ég það að þakka, að ég lifði í tíu ár eins og dæmdur maður, sem bíður dauðans. Ég gat ekki gifzt. Hvernig átti dæmdur maður að geta beðið konu að játast sér eða heitið henni eiginorði? En svo hitti ég stúlku, og hún ruddi öllum hindr- unum úr vegi. Hún vissi allt, hún elskaði mig, hún var ekki hrædd við neitt, og hún giftist mér-----------.“ Flao hló, svo að skein í hvítar, sterklegar tennur hans. „Ást okkar rak á flótta allar hrakspár læknisins. Konan niín varð ófrísk að barninu okkar, barninu mínu.“ Rödd hans titraði af fögnuði, og hann stikaði fram og aftur um herbergið stórum skrefum, barnalega uppveðraður af stærilæti og öryggiskennd. „Þegar við skildumst, Andrés, árið 1939, var ég að setja mig inn í lögfræðingsstörf föður míns. Ég vann af kappi og hafði talsverðar tekjur, en þú veizt vel, hvað ég var þó litið gefinn fyrir þessi störf. Jæja, ég er nú samt ennþá mála- færslumaður, en allt annað er nú breytt frá því, sem áður var. Ég hef nú önnur áhugamál en áður, en er þó ánægður uieð atvinnugrein mína, því að henni á ég það að þakka, að ég kynntist henni, sem nú er konan mín. Hún kom eitt sinn snemma morguns inn í skrifstofu uúna, hafði hlotið að erfðum hús og búgarð í nágrenninu, flutt þangað og kom nú til þess að leita sér lögfræðilegrar aðstoðar hjá mér. Þú getur gizkað á framhaldið. Ég var hálf hræddur um, að henni mundi ekki falla í geð uð eiga heima í þessari smáborg, því að hún var Parísarbúi, °g því æði veraldarvön, enda farið víða. 1 París hafði hún !agt stund á listnám, innan við tvítugt, síðan unnið að leik- sviðsskreytingum undir handleiðslu leiktjaldamálarans Drou- hlac. Hún þekkti ekkert til þessa héraðs og hafði hingað aldrei komið fyrr en henni tæmdist þessi arfur við dauða frænda hennar, sem varð til þess að við kynntumst. Hún hefur gerbreytt lifi minu, Serval. Stundum verður hún annars hugar, mér til leiðinda. En þegar hún sér mig
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.