Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 40

192
SLAGHARPAN
eimreiðin
dapran, þá verður hún aftur kát og rekur allar mínar
áhyggjur á flótta. Hún er í einu orði sagt dásamleg.
I fyrra taldi hún mig á að leita ráða hjá ungum skurð-
lækni, sem er vinur okkar beggja. Hann vakti mér von,
sem nú er orðin að vissu. Ég hef með öðrum orðum himin
höndum tekið — og þar hefurðu sögu mína alla! Nú verður
þú að segja mér um sjálfan þig, Serval. Ég hef eingöngu
talað um sjálfan mig — og um leið verið að tala við
sjálfan mig.
„Mér þykir ákaflega vænt um að heyra, hve hamingju-
samur þú ert, Flao. Saga mín er allt önnur en þín, hún er
bæði smánarleg og ekki sérlega margbrotin, en ég skal segja
þér hana alla, eins og hún er, og í eins fáum orðum og
unnt er.
f París var ég nákominn kvenmanni, sem ég elskaði út
af lífinu árum saman. Hún var greind, en undirförul. Hún
blekkti mig, bæði að því er sjálfa hana snerti og aðra.
Þannig reyndist hún frá því fyrsta að ég kynntist henni
og þar til við skildum fyrir fullt og allt. Hún var miskunnar-
laus að eðlisfari.
Þegar mér tók að ganga illa í lífsbaráttunni, rann það
upp fyrir henni, að hún hefði gert rangt í að binda trúss við
lánleysingja eins og mig. Hún hefndi sín með því að saurga
og svívirða allt, sem mér hafði verið heilagt í samlifi okkar.
Hún hafði undrunarvert minni. Nóttina áður en hún skildi
við mig talaði hún allt fram undir morgun um liðna sam-
veru okkar. Hún hafði mjög viðfelldna rödd, talaði í lágum
hljóðum. Undirfurðuleg og ósvífin hellti hún eitri í sál mína
með því að birta mér hug sinn eins og hann var í raun og
veru. Ég hafði látið fallazt í hægindastól, yfirbugaður og
örvilnaður. Hefðum við verið lögzt til hvíldar og legið hlið
við hlið í rúminu eða ég setið í venjulegum bakstól, sem ég
hefði getað sprottið á fætur úr fyrirhafnarlaust, er ég ekki
viss um, að hún hefði sloppið eins vel og hún gerði með
eiturörvar sínar. Ég hefði þá að líkindum gert út af við
hana. En í þessum djúpa hægindastól, sem ég sat í, varð ég
aðeins magnþrota áheyrandi að óhugnanlegu fyrirbrigði, sem