Eimreiðin - 01.07.1954, Qupperneq 46

ÓLAFUR í HVALLÁTRUM
Nokkrar minningar úr Breiðafirði
eftir Sigurö Einarsson.
Vorið 1926 fluttist ég vestur í Breiðafjörð og settist að i
Flatey. Síðan er liðinn rúmlega aldarfjórðungur, augnablik i
lífi kynslóðanna, en drjúgur hluti af meðalævi manns. Gamla
fólkið, sem þá var, er horfið af leiksviði lífsins, nýir menn
komnir til sögunnar. Hættir og lífsaðstaða eldri kynslóðanna að
falla í fyrnsku, nöfnin að gleymast. Ásýnd lifsins hefur breytt
um svip.
Það var á heiðbjartri júnínótt, sem ég kom fyrst til Flateyjar,
lognsléttur sjór, hvanngrænar eyjar, iðandi fuglalíf, og fannhvít
þokumóða eins og örfínt traf yfir sjónum. Ég stóð á þiljum og
virti fyrir mér þessa vornæturdýrð í faðmi hins undrafríða
fjallahrings. Og þessa júninótt skapaðist hjá mér sú sannfæring
á meðan ég þokaðist yfir blikandi hafflötinn í átt til míns nýja
heimkynnis, er staðið hefur óhögguð síðan: Vera má, að hvergi
sé vorið fegurra á íslandi en einmitt í Breiðafjarðareyjum.
Ég geymi enn í huga mér margar undursamlegar endurminn-
ingar um Breiðafjörð, minningar um hann í sólbliki heiðra vor-
daga og minningar um hann í hamförum geystra vetrarveðra.
En minnisstæðastir eru mér þó mennirnir, hin sérkennilega
manngerð, sem ég kynntist þarna í fyrsta sinn. Og engin laun-
ung er mér á því, að hugþekkastur og kærastur er mér í endur-
minningunni Ólafur bóndi Bergsveinsson í Hvallátrum, sá, er
hér segir siðar nokkuð frá.
Ég get ekki dulizt þess, að Breiðfirðingar skipa í vitund minni
sess alveg út af fyrir sig, bera sinn eigin sérstæða svip, og eru
fulltrúar sérstakrar skapgerðar.
Eitt af því fyrsta, sem ég rak mig á i fari Breiðfirðinga, var
ákaflega rik héraðsvitund og átthagakennd. Það er nærri ætlan