Eimreiðin - 01.07.1954, Qupperneq 56

208
ÓLAFUR í HVALLÁTRUM
eimreibiN
aldrei séð fugl spakari að manni. Gekk Ólafur um á meðal
þeirra, gældi við þær og masaði og þekkti fjölda af þeim frá
ári til árs. Var honum jafn annt um þær og húsdýr sín, enda
máttu þær vel teljast til húsdýranna og gáfu Ólafi góðan arð.
Ólafur var maður stórbrotinn um alla rausn, búhöldur mikill
og glöggur og dugandi til alls fjárafla, en greiðvikni hans og
örlæti virtust ekki eiga sér nein takmörk. Svo var, sem honum
væri ekkert það óviðkomandi, þar sem hann gat orðið að liði-
Vor eitt var mjög hart upp til dala, og frétti Ólafur, að fátækur
barnamaður, er þar bjó upp af fjarðarbotni einum, væri orðinn
allsnauður af heyjum. Hratt hann þá fram bát sínum, bar á
nokkuð af heyi og mat og færði bónda. Skoðaði hann siðan
heybirgðir bónda og bauð að því loknu að taka af honum kú
af heyjunum og fóðra, það er eftir væri vetrar, og lét sem þá
myndi duga. Þáði bóndi það með þökkum. Síðar um vorið, er
jörð var gróin, færði Ólafur honum kúna og lét fylgja tvo eða
þrjá fjórðunga smjörs. Mér þótti sagan lýsa vel skapferli Ólafs
og drenglund. Síðar um sumarið var það eitt sinn, að Ólafur
sat í stofu hjá mér. Spurði ég hann þá í glensi, hvort það væri
satt, að hann hefði látið smjörið fylgja kúnni og gat þess, að
margur myndi hafa tekið málnytuna upp í fóðrunina. Ólafur
svaraði: „Heldur þú, karl minn, að hann Guðmundur hafi
heldur mátt missa þessa smjörklípu en ég?“ Mér þótti gaman
að svarinu, og það var Ólafi líkt.
Ólafur var þjóðhagasmiður og allra manna nýtnastur uffl
efni, og kom þar til gleggni hans og hagsýni. Varð honum allt
nýtilegt að einhverju, eins og títt er um þrifnaðarmenn. Nu
er það eitt sinn, að Ólafur kemur úr kaupstað og hefur flutt
heim mikla vöru, sem hans var jafnan vandi, því að betur kunni
hann við að vera birgur að hlutunum. Þegar hann hefur ráð-
stafað vörunni, sem honum likar, setur hann drengi sína til
þess að slá sundur vörukassa, draga nagla úr fjölunum og flokka
þær eftir lengdum og þykkt. Skyldi nota þetta allt síðar við
smiðar. Nú ber Ólaf þar að nokkru síðar, og stendur þá svo a,
að dreng hefur farizt verkið klaufalega og hefur klofið kassafjöl-
Ólafi verður mikið um og segir, að ekki sé von til þess, að hann
komist nokkuð áfram, þar sem allt sé eyðilagt og „fordjarfað
í höndum sér, ef auga sé litið frá. Rétt í þeim sviftnn sem