Eimreiðin - 01.01.1955, Blaðsíða 32

20
SKÁLDIÐ FRÁ FAGRASKÓGI
EIMREIÐIN
verðandi skálds snemma tekið að fella í stuðla draumóra æsk-
unnar, enda þótt dult færi í heimbyggð þess. Venjulega er
hugur vor einna opnastur fyrir töfrum náttúrunnar meðan vér
erum ung. Þegar vorið kemur með sól og sunnanþey inn yfir
landið, andandi sínum lífgandi ástaryl á fölva jörð eftir fanna-
vetur, þá lúta hjörtu mannanna einnig ylnum þeim, og skáldin
taka að semja lofsöngva til hans. Svo gerir Davíð í einu sinna
fyrstu kvæða, sem hann nefnir Smnarmál. En þar eru þessar
hendingar:
Svo snauð er engin íslenzk sál
að elska ei ljósið bjarta,
að finna ei sérhver sumarmál
til sólargleði í hjarta.
Og núna fyrst — þá finn eg það,
hve fagurt er að lifa
og ljóðin sín á baðm og blað
með blóði sínu skrifa
og gleðja sig við gullin sin,
sem grýtum við og týnum,
og teyga glaður vorsins vín
úr vetrarbikar sínum.
Ég gæti hugsað, að þetta kvæði væri eitthvert það fyrsta, sem
Davíð hefði ort. Líklega er það til orðið heima í Fagraskógi, áður
en höfundur þess kom í skóla.
Fyrstu kvæði Davíðs, sem birtust á prenti, komu árið 1916
í þessu tímariti og í tímaritinu Iðunni, 2. árg. (1916—1917).
Meðal þessara kvæða voru sum þeirra, sem náð hafa mestum
vinsældum og urðu brátt svo að segja á hvers manns vörum,
svo sem kvæðin í Eimreiðinni: Komdu —, Brúðarskórnir, Allar
vildu meyjamar — og Léttúðin, en í Iðunni: Mamma ætlar að
sofna, Skugginn, Svefnljóð og Á dökkumiðum. Davíð hafði þá
tafizt frá námi vegna veikinda og gengið í skóla reynslunnar
með sjúkdómi sinum, sem varð langvinnari en hann hafði ætlað
og tafði hann frá námi, svo að hann lauk ekki stúdentsprófi fyrr
en vorið 1919. Kvæðin í Eimreiðinni og Iðunni höfðu þá þegar
vakið athygli um allt land fyrir ferskleika þann, er þau voru
gædd og hinn nýja blæ, sem einkenndi þau. Þetta var nýstárleg,
tær lýrik, ef til vill full laus í reipunum stimdum að því er snerti