Eimreiðin - 01.01.1955, Blaðsíða 33

EIMREUHN
SKÁLDIÐ FRÁ FAGRASKÖGI
21
stuðla og rím, fannst sumum, en hlaut þó að vekja umtal og
eftirtekt ljóðvina, enda varð sú reyndin. Skáldið Einar Benedikts-
son’ sem lét stumdum þung orð falla um þá nýtízku blávatns-
^ik, sem hann taldi veikja hinn þróttmikla norræna, episka
jóðstíl, er hann sjálfur dáði, sagði eitt sinn við þann, er þetta
ritar, um kvæði Davíðs, að þau væru snilldarleg, þrátt fyrir
iýrikina. Svo kom út fyrsta ljóðabókin, Svartar fjaðrir, sama
arið og Davíð varð stúdent, og með henni vann hann hjörtu allra,
sem lásu. Ljóð Stefáns frá Hvítadal, Söngvar förumannsins,
höfðu komið út árið áður og vakið verðskuldaða athygli. Þannig
léðu árin 1918 og 1919 aldahvörfum í íslenzkri ljóðagerð, með
þessum tveim bókum, þótt ekki yrði það mönnum almennt ljóst
^yrr en alllöngu síðar.
1 Svörtum fjöðrum birtust öll þau einkenni Davíðs Stefáns-
sonar, sem síðan hafa ráðið í óðhst hans og gert hann að þjóð-
skáldi. Það má benda á stórfenglegri kvæði í síðari ljóðabókum
lans en til eru i Svörtum fjöðrum. En þar gætir þegar hins
injúksára trega, seiðandi löngunar eftir hinu dularfulla að baki
skynheimsins, dirfskunnar, karlmennskunnar, lífsnautnarinnar,
íagnaðarins yfir fjölbreytni tilverimnar, hispursleysisins, hrein-
skdninnar, ástarinnar á fegurðinni, ástarinnar á því bezta í
Pjoðareðlinu, á fegurð og tign ættjarðarinnar og á hinum eilífu
' erðmætum lifsins. Þar gætir útþrár og heimþrár, viðkvæmni
°g einbeittni, og þar er að finna bæði ósvikinn húmor og þá
ewmanakennd og alvöru, sem einkennir leitina að sjálfmn sér
1 Ölduróti samtíðarinnar. Þar ymur hinn titrandi strengur fiðl-
arans, sem með tilstyrk hljómdeyfisins breytir söng dagsins i
oi'aumþýðan, myrkan næturóð. Og þrátt fyrir frjálslegt val um
ragarháttu og að ýmsu nýstárlegt, er það þó þjóðvísnastíllinn
rammislenzkur og ristur í hjörtu landsins barna mn aldir —,
Sem framar öllu öðru einkennir ljóðform skáldsins. Þess vegna
Vfr fólkið svo fljótt að tileinka sér kvæðin. Þau seitluðu inn í
Selir þess, og það lærði þau ósjálfrátt, hafði þau yfir í huganum,
Song þau og unni þeim. Kvæði Davíðs hafa því aldrei átt sök
a tyí að rifa niðm hið hðna, heldur tengdu þau íslenzka fortið
nutíðmm og efldu þjóðemiskenndina í íslenzkum bókmenntum.
Þjóðv:

ísu- og þuluháttminn hefm jafnán verið honrnn kær.
ann vekur að nýju ást fólksins á þulunum með þvi að yrkja