Eimreiðin - 01.01.1955, Blaðsíða 30

18
SKÁLDIÐ FRÁ FAGRASKÓGI
eimbeiðin
Ölafsdóttir Briem, trésmiðs og skálds á Grund í Eyjafirði. Virðast
því sterk rök að því, að Davíð kippi í kynið um skáldgáfu og
ást á þjóðlegum fræðum.
Það var haustið 1909, sem ég sá Davíð frá Fagraskógi í fyrsta
sinn. Hann settist þá í II. bekk Gagnfræðaskólans á Akm-eyri,
tæpra 14 ára að aldri, og útskrifaðist frá skólanum vorið 1911
með okkur, sem hann varð samferða í skóla þetta tveggja ára
skeið. Þetta var grannvaxinn, alúðlegur, en fremur hljóðlátur
og fáskiptinn piltur, sem vakti undir eins við fyrstu kynni vin-
áttu og traust hekkjarsystkina sinna. Yfir honum hvíldi blær
draumlyndis. Það var eins og einhver óræð og annarleg orku-
bylgja væri að brjótast um í leyndum hugans. Ef til vill var
skáldgyðjan þá þegar tekin að hafa áhrif á tilfinningalíf hins
unga manns, með sinum ósýnilegu töfrum.
Æskan er flestum unaðslegasti tími ævinnar, jafnvel þó að
erfið sé og fáar frjálsar stundir. 1 Gagnfræðaskólanum á Akur-
eyri mættist æskufólk því nær alls staðar að af landinu, og
skólalífið þar var hollt og vekjandi undir handleiðslu góðra
kennara, með skólameistarann, Stefán Stefánsson, í fararbroddi.
„Tilgangur skólans er ekki eingöngu sá, að fræða nemenduma,
heldur að bæta og göfga allan hugsunarhátt þeirra, útrýma öllu
því, sem ljótt er og lágt í fari þeirra, en hlúa að öllu, sem gott
er þar og fagurt, svo það nái að þroskast svo og dafna, að ekkert
illgresi megi þar rætur festa.“ Svo fórust skólameistara orð í
setningarræðu sinni 1. október 1909, og samkvæmt þeim orðum
hagaði hann stjórn sinni á skólanum. Félagslíf var fjörugt, enda
jafnan starfandi allmörg félög í skólanum. Og að sjálfsögðu
fengust ýmsir nemendanna við að yrkja, eins og löngum hefur
viljað við brenna meðal Islendinga, einkum á vissu skeiði ævinn-
ar. Litið bar þó á skáldgáfu Davíðs þá tvo vetur, sem hann sat
í gagnfræðaskólanum. I bekknum okkar kvað í því efni einna
mest að Tryggva Svörfuð og Guðmundi heitnum Frímannssyni.
En Davíð átti eftir að láta skáldlúðurinn gjalla hærra en bæði
þessir og aðrir ungir bögusmiðir og unnendur óðsnilldar á landi
voru megnuðu þá og síðar, eins og nú er komið í ljós, þó að
lítt heyrðust þess merki í skóla.
Hins vegar blandast mér ekki hugur um, að undir heillandi
áhrifum eyfirzkrar náttúrufegurðar hafi rómantískt lyndi hins