Eimreiðin - 01.01.1955, Blaðsíða 42

30
LÍFSINS VÍN
EIMHEIÐIN
En þú, sem kvelst af efa, eina stund
me3 okkur seztu þó í fornan lund
og drekk og syng hinn aldna unaðssöng,
þinn anda leys úr forlaganna þröng.
Þótt hljóðni rödd, ei ferst hið fagra lag
svo fornt sem tíminn, en þó nýtt hvern dag.
Sem óm af strengjaleik í kvöldsins kyrrð
ég kenni gleðisöng úr himinfirð.
IX
Hver hugsun vor og athöfn er það sáð,
sem yfir lífsins frjómold höfum stráð.
Hvert einstakt fræ sinn ávöxt jafnan bar,
og uppskeran mun sýna hvað það var.
Lif þú í heimi ranglætisins rétt,
rósemd og vizka hafa mark þér sett.
Og paradís á bak við dauðans brú,
með bikarinn við hönd þér, sér þú n ú.
Allt á sinn tíma, sandsins blásna bein
og bjarta djásnið með hinn dýra stein,
betlarans tötrar, konungs krúna fríð —
kastvindar tímans öllu feykja um síð.
Allt á sinn tíma, týnist sérhvert spor,
tafarlaust rennur ævistraumur vor.
En meðan eldur vínsins vermir æ,
er vizku og sannleik ekki fleygt á glæ. —
Svo dáðu vínið löngum orð mín öll,
í auðnarkofa jafnt og soldáns höll,
á úlfalda slóðum oft við þreytta menn,
áheyrn mér veittu þeir og hlusta enn.
Yngvi Jóhannesson íslenskaði.