Eimreiðin - 01.09.1961, Blaðsíða 52

236
EIMREIÐIN
Flestarnir rykktu í vagninn og
liéldu áfram. Allt í einu losnaði
annar þeirra frá vagnstönginni og
skjögraði áfram í leðjunni, laus við
aktýgin. Hinn stóð ennþá hjá vagn-
inum.
„Hæ, hæ, þú þarna! Hvað hefur
nú komið fyrir?“ æpti lögtaksmað-
urinn.
„Stanzaðu! Dorcha, Dorcha!“
kallaði Ondra til hestsins, sem losn-
að hafði, og fór að kjassa hann
til að snúa aftur.
En skejman var hrædd við valn-
ið, og sneri sér við og tók að vaða
gætilega í áttina að bakkanum og
hvarf smám saman úr augsýn.
I.ögtaksmaðurinn stóð upj) í
vagninum í mikilli geðshræringu.
Skelfingin var rist í hvern andlits-
drátt.
Á sama augabragði hljójí Ondra
í hendingskasti á bak hinum hest-
inum, og fylgdi á eftir Dorcha.
Hann hélt áfram að kalla hárri
röddu: „Dorcha, Dorcha, bíddu!
Komdu lil baka — Dorcha,
Dorcha!“
„Hvað ertu að fara? Stanzaðu!
Hvað ertu að gera, nautið þitt? Þú
brjálaði heimskingi! Ó, þú lúsugi
bóndastrákur! Ég skal taka til
þín! “
Eina svarið sem hann fékk, var
glaðlegur hlátur utan úr myrkrinu.
„O, nautið j)itt, svo að J)ú skilur
mig eftir hér! Til jjess að farast!
Til ])ess að dýrin geti ril'ið mig í
sig! Drengur, gerðu það ekki, ég
bið })ig!“ grátbændi lögtaksmaður-
inn með skjálfandi röddu.
„Vertu ekki hræddur, vertu ekki
hræddur, herra lögtaksmaður!"
heyrði hann að Ondra kallaði-
eru engin villidýr hérna í ie,1‘ ^
Vefðu vel utan um þig, svo að
fáir ekki kvef. Ég kem á mo1’#1^
í bítið. Það er hey í vagni1111!^
búðu þér til rúm. Ég tek ekki ilfl
fyrir húsnæðið!“ (;1
„Drengur, vertu ekki með P
glens!“ bað lögtaksmaðurinn. »
gefðu mig ekki! Komdu a tl
Dragðu mig burt héðan!" .j,.
„Það er dimmt herra, niðanb ^
ur. Ég get ekki séð neitt! Og ie^,
urinn minn er hlaupinn í *)l'!.er
Hvernig get ég hjálpað j)ér? Me' ..
|)að ekki með nokkru móti
Lögtaksmaðurinn heyrði
lega röddina berast utan úr nb’
inu. Hann varð svo skelf*e
hræddur við j>á tilhugsun að '
aleinn úti í miðju, skuggaleg11^^
inu, að hann féll grátandi a ^
„Ondra, komdu aftur! gerðu P
gerðu ])að! Ég skal borga þeI 11 ^
lega, borga j)ér, hvað sem j
skal! Hjálpaðu mér í burtu *1Ll
Ég á börn! Þau bíða eftir 111 .,
Það eru jól! Ertu hjartala11 _
Rödd hans brast af örvæn”11^
Iiefð'
Hann hleraði, en J)að barst
svar. Það var eins og hann (
misst vitið. Hann kallaði 11 .|
jxigult náttmyrkrið: Hs, *c a(|U
Naut! Uxi! Skepnan þín! K°,rl
aftur! Farðu með mig héðan! ^ e ,j,
miskunnsamur! Börnin mín* ■!
in! Þú bændarakki! Hundl,r
þinn!“
Hann hneig niður í vag111 _
vafði loðfeldinum fast að ser’
fór að gráta eins og barn.
En niðadimm nóttin s'a’
engu.