Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 41

EIMREIÐIN
29
— Það þykir mér undarlegt, sagði
Hjörtur og hækkaði róminn.
— Ég fór fram til þess að hasta
á hundkvikindin og villtist þá inn
í annað herbergi og sá þar stúlku —
— Þetta er draumarugl og þvætt-
ingur, greip gamla konan lram í.
Maðurinn hefur ekki getað
'illzt inn í neitt annað herbergi,
af þeirri einföldu ástæðu, að þetta
er eina íbúðarherbergið á neðri
haeð hússins.
— Það er eitthvað bogið við
þetta, sagði Hjörtur espur. Eg
er vanur að mega treysta mínum
eigin skilningarvitum.
— Þau hafa samt brugðizt ónota-
iega í þetta skiptið, sagði gamla
konan með megnustu fyrirlitningu.
l-ii manninum er svo sem guð
'el komið að skyggnast um eftir
herberginu, ef hann trúir mér ekki.
~ Ég sá stúlkuna og talaði við
itana, þó að hún svo aldrei finnist
1 þessu húsi. Það er eins víst og
satt og ég heiti Hjörtur Ketilsson.
Gamla konan hrökk við og ná-
fölnaði.
— Heyrðist mér rétt, að maður-
•nn héti Hjörtur Ketilsson? spurði
hún og var erfitt um mál.
— Það er nafn mitt, og leyndi ég
því ekki, jjegar ég baðst gistingar,
sagði Hjörtur.
Hún jjagði góða stund. Brjóst
hennar gekk upp og niður, og var
sem hún berðist við ofurmagn til-
finninganna. Að lokum sagði hún
með þungri áherzlu:
~ Mig furðar ekki á Jtví, Hjörtur
Éetilsson, Jaótt Jrér yrði ekki hvíld-
in vær í [iessu rúmi.
En hvað eru eríiðir draumar
einnar nætur móti áralangri kval-
arkrörn?
Hún færði sig nær honum og
benti á rúmið.
— Hérna í þessu rúmi lá hún
Rósa, einkadóttir mín, og tærðist
upp fyrir augunum á mér, svipt
ljósi skynseminnar.
Ég vissi, að Jjað var af manna
völdum. Það var Jmngbærast. Ég
heyrði hana stöðugt kalla sama
nafnið, nafn óþokkans, sem dró
hana á tálar.
Gamla konan varð myrk á svip-
inn og augnaráðið nístandi kalt.
Hún færði sig enn nær Hirti.
— Það eru nú nákvæmlega tíu
ár síðan Rósa mín andaðist, og
ennþá heyri ég skerandi ópin í
henni á löngum andvökunóttum.
Hjörtur lokaði augunum og brá
upp hendinni, eins og til þess að
verjast höggi.
Gamla konan færði sig fjær aft-
ur.
— Ég hef ekki óskað eftir, að
Jressi maður yrði á vegi mínum,
sagði hún. Það er drottins að end-
urgjalda með réttlæti, og hann læt-
ur ekki að sér hæða.
Hún sneri sér hægt við og gekk
út úr stofunni, en Hjörtur stóð
eftir, höggdofa. Voru allir brjál-
aðir hér, eða var hann sjálfur að
missa vitið? Hann vissi það ekki.
Hans eina skýra hugsun var að
reyna að komast í burtu sem fljót-
ast. Hann heyrði eitthvert undar-
legt [jrusk og hvíslingar einhvers
staðar í húsinu. Það var ekki að