Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 44

32
EIMREIÐIN
systur, Hrolleifsborg og Hljóða-
búnga, rísa þar í tígulegri tign —
liyllast og heljast úr fannaflákum
og bera við himin þá bjart er
veður.
Fjallafingur og heljarhöfuð, ef
gægjast gögur og einbúaleg upp úr
svalköldu hrímhafi jökulauðnanna,
nefna grænlenzkir „Nunatak".
Könnuðir hafa síðan látið slík nöfn
á landabréf, þar sem berggnýpur
ber upp úr fannafeiknum, en jökl-
ar allt um kring og örnefni ógefin
að öðru leyti.
Hljóðabunga er fagurt nafn og
næsta skáldlegt. Orðið hljóð hefur
í mæli manna tvennskonar merk-
ingu: Það merkir þögn eða kyrrð,
og það merkir óp, háreysti og
liávaða, eða með öðrum orðum:
óhljóð og steinshljóð, — Jtað er
allt frá djöflagangi til dauðaþagn-
ar.
Menn biðja og beiðast hljóðs,
[jegar Jteir mæla mál sitt, ef ókyrrð,
ys eða Jays, er annars vegar. Nafnið
Hljóðabunga gæti Javí eins Jtýtt
„Þagnarbunga“, orsakað vegna ör-
æfajtagnarinnar Jtarna uppi í há-
dyngju jökulhávaðans.
Reyðarbunga og Jökulbunga,
ltafa um aldir hulið sig og sofið í
Hljóðabungunni, dúðaðar klaka-
kufli og mjallarvoðum, en hafa á
síðustu áratugum verið að vakna,
líta til lofts og verrna sitt breiða
bak undir blessaðri sólinni. — En
Hrolleifsborg situr sér. Hún heíur
ætíð háleit verið, og heldur svart-
brýn, og boðið öllu byrginn: veðr-
um og vosi, geifu og gusti. Hún á
sitt heiti ein saman, og fer hér á
eftir sú frásaga, hvernig ]>að ör-
nefni er aðfengið:
III.
Einu sinni bjó ríkur maður á
Hornströndum norður. Harðdræg-
ur Jrótti hann og fégjarn. Hann
liét Hrolleifur, og hafði srníði
mikla af rekaviði. Hann smíðaði
af viðinum marga væna gripi og
girnilega, svo sem sái, stampa, aska,
ausur, dalla og dryllur. ílát Jressi og
annboð seldi hann víðsvegar um
Vestfjörðu og annars staðar og
auðgaðist stórum. Jarðir átti hann
og rekaítök nokkur norður Jtar.
Hvorki vildi Hrolleifur kvænast,
ellegar á Krist trúa, eins og kennt
var. Sögðu menn Jtað Jtess vegna,
að hann vissi Jjað ekki vænlegt til
fjárauka. Sjóvettlinga átti hann
fjóra, fulla með peninga.
Þá er Hrolleifur var hniginn á
efra aldur, tók hann áhyggjur mikl-
ar, einkum vegna auðs síns, hvern-
ig honum skyldi ráðstafað, því erf-
ingja átti hann enga, og Jtar næst
vegna sáluhjálpar sinnar, því hann
óttaðist, að ekki yrði opnuð fyrir
sér in efri hliðin, með því hann
hafði lítið hirt um geistlegar venj-
ur, en hafði hinsvegar talið allt
Jjað hindurvitni og ósiði, er ekki
yrði í askana látið sem málamatur.
En nú höfðu orðið í honum ein-
hver sinnaskipti. Asótti hann ugg-
ur og ógleði. Dreymdi hann og illa
drauma. Var Jtað Ósóminn sjálfur
sem að honum sótti og Joá ekki
sent frýnilegastur í framan. Bauðst
til að próventa hann og preláta