Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 84

72
EIMREIÐIN
haustið. En ekki var hann búinn
að vera lengi heirna í föðurhúsum,
þegar virðulegan gest bar að garði,
séra Jón Magnússon á Mælifelli í
Skagafirði, einn af gáfu- og ágætis-
mönnum prestastéttarinnar. Erincli
hans var að leita til Guðmundar
sem læknis, þó fjarri væri því að
hann hefði lokið námi í læknis-
fræði. Kom þetta bæði Guðmundi
og foreklrum hans á óvart, en hvort
um það hefur verið rætt mikið eða
lítið, fór Guðmundur með séra
Jóni norður í Skagafjörð og bjarg-
aði þar mannslífi með verkfærum,
sem ég með allri virðingu fyrir hin-
um ágætu og vel menntuðu ís-
lenzku læknum nútímans, efast um,
að margir þeirra treystu sér til að
nota til að gera með Jteim sams-
konar skurðaðgerð, sem Guðmund-
ur Hannesson gerði til Jjess að
bjarga mannslífi, Jjegar hann var
heirna á Eiðstöðum í sumaríríi á
námsárum sínum.
Þegar séra Jón Magnússon var
prestur á Mælifelli bjuggu foreldr-
ar minir á einni af jörðum presta-
kallsins, Stapa í Tungusveit, en
þau voru Jón Þorvaldsson, er þar
var fæddur og uppalinn og seinni
kona hans, Guðrún Jóhannsdóttir,
sem talin var laundóttir séra Björns
Þorlákssonar á Höskuldsstöðum.
Stuttu eftir að foreldrar mínir
giftust fékk faðir minn fótarmein,
sem fór versnandi en ekki batn-
andi, Jró hann leitaði ráða hjá fleiri
en einum skottulækni eins og Jjá
var siður að gera, Jregar sýnilegt
var orðið að fólk, sem var veikt,
mundi ekki batna af sjálfu sér.
Faðir minn leitaði líka árangurs-
laust til Arna Jónssonar á Glæsibæ,
sem var fyrsti héraðslæknir í ní-
unda læknishéraði Skagafjarðar-
sýslu, þá orðinn nokkuð við aldur
og hafði aldrei verið í miklu áliti
hjá Skagfirðingum. Eftir þeirn upp-
lýsingum að dæma, sem ég hef
fengið um Arna lækni í Glæsibæ,
hefur hann verið góðnr meðala-
læknir, en ekki mikill skurðlæknir
og er alls ekki rétt að áfella hann
fyrir Jrað, eins og vitað er að Skag-
firðingar gerðu, Jjví hann var einn
af fyrstu nemendum Læknaskólans,
en Jjar hefur kennsla í handlækn-
ingum Jjá verið mjög ófullkomin
sökum Jress, að aðstæður hafa verið
slæmar til að kenna Jjær.
Það liðu nokkrir mánuðir frá
Jjví að faðir minn fékk fótarmein-
ið, Jjangað til það var orðið svo
slæmt, að hann varð að leggjast
í rúmið, en ekki hafði hann verið
lengi rúmfastur, Jjegar öllum sem
til Jjekktu var orðið ljóst, að hann
myndi ekki komast á fætur aftur.
Presturinn á Mælifelli kom öðru
hvoru að Stapa til Jjess að vita,
hvernig sjúklingnum liði. Svo kom
sá dagur, Jjegar séra Jón kom í
heimsókn og sagði við föður minn
strax Jjegar hann var búinn að
lieilsa honum:
„Ég er nýbúinn að frétta það,
að sonur Hannesar á Eiðstöðum,
sem er að læra læknisfræði í Kaup-
mannahöfn, sé kominn heim og
muni verða heima í sumar. Ég ætla
að skreppa vestur til þess að sækja
piltinn og láta hann skoða á yður
fótinn, Jón minn. Hann er útaf