Eimreiðin - 01.01.1963, Side 35

Smásaga
eftir
Ragnheiði Jónsdóttur.
En óneitanlega voru þær girni-
legri, sem tóku hlutina alvarlega.
Þær gáfu meira af sjálfri sér, svo
að nautnin varð fullkomnari, en
eltirköstin oft fjári óþægileg.
Hjörtur hrökk upp úr þessum
hugleiðingum við hundgá, og sá
hann þá, að hann var kominn heim
undir bæinn. Þarna voru heilmikl-
ar byggingar, steinsteypt íbúðarhús,
ásamt fjósi og hlöðu. Allt var þetta
dökkgrátt og fremur skuggalegt í
Ijósaskiptunum. Enginn maður var
úti staddur og hvergi neina ljóstýru
að sjá.
Hjörtur fór af baki, en hann hik-
aði við að drepa á dyr. Það greip
hann einhver kynlegur óhugur og
honum var skapi næst að ríða sem
skjótast á burtu aftur. Hann hristi
þetta þó af sér, eins og hverja aðra
Ijarstæðu, og barði þrjú bylmings-
högg á hurðina með svipuskaftinu
sínu.
Það leið góð stund svo, að ekkert
hljóð heyrðist. Hann barði aftur,
mun rösklegar en áður. Þá var opn-
að og öldruð kona kom til dyra.
>. Hjörtur heilsaði henni með handa-
bandi og sagði til nafns síns. Hun
tók kveðju hans fremur fálega og
spurði í óeðlilega háum rómi, hvað
honum væri á höndum.
Hún leit út fyrir að vera heyrnar-
dauf, og sjálfsagt hafði nafn hans
íarið fram hjá henni.
Hjörtur sagði, sem var, að hann
væri kominn til þess að biðjast
gistingar, og gætti sín að tala bæði
hátt og skýrt.
— Ekki erum við vön að úthýsa
hér í Bakkakoti, sagði konan, en
maðurinn hefði óefað getað hitt
á einhvern líflegri næturstað. Ég
er ein heima og verð það fram eftir
kvöldinu. Fólkið er allt 1 smala-
mennsku og kindastússi. Þessar fáu
hræður, sem um er að ræða.
Hjörtur sagði, að sér þætti slæmt
að þurfa að gera þetta ónæði.
- Það er ekkert, sagði konan, ef
maðurinn getur gert sér það að
góðu.
Það er bezt að spretta af hestun-
um og sleppa þeim út á túnið,
þangað til piltarnir koma heim og
hirða þá.
Konan talaði alltaf í háum og
kuldalegum rómi, og Hjörtur fann
greinilega, að hann var þarna eng-
inn aufúsugestur. Hann lét það þó
ekki á sig fá, en spretti af hestun-
um og sleppti þeim, eins og fyrir
hann hafði verið lagt.
Konan beið á meðan og fylgdi
honum síðan til stofu, sem var til
vinstri handar, þegar komiðvarinn
úr dyrunum. Þar kveikti hún á litl-
um borðlampa, bauð honum síðan
sæti og fór leiðar sinnar.