Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 39

eimreiðin
27
staðar? Hann ætlaði nú ekki að
láta þá eyðileggja fyrir honum
skemmtunina af kvenmanninum.
Hann snaraðist fram úr rúrninu
og kveikti á lampanum. Hvar var
hann annars staddur? Það skipti
engu máli. Hann varð að fá þessa
hunda til þess að þagna, hvað sem
það kostaði.
Lampinn var nærri því þurr, svo
að ljósið blakti á skari. Hjörtur
fór fram fyrir og lýsti inn eftir
ganginum, en þar var enginn hund-
ur sjáanlegur. Hann varð hvumsa
Við og sneri sem íljótast inn aftur
og hraðaði sér að rúminu, en sá
þá, að einhver lá í því. Þetta var
reyndar allt annað rúm og þá auð-
vitað annað herbergi, sem hann
var kominn inn í. En húsgögnin
voru þó nákvæmlega eins og inni
hjá honum, meira að segja postu-
hnshundurinn á kommóðunni
virtist af sömu gerð. Hann ætlaði
aö fara hið bráðasta út aftur, en
stóð þá eins og negldur við gólfið,
gat hvorki hreyft legg né lið. En
jafnframt var sem sjón hans skerpt-
tst, og hann sá nú miklu skýrar en
áður, þó að ljóstýran væri rétt að
slokkna út af í höndum hans.
Hann sá, að það voru engin
sængurföt í rúminu, ekkert nema
lePpi og gæruskinn. Allt var á
fingulreið, rétt eins og einhver
hefði gert sér það að leik að róta
því til. Og mitt í þessu róðaríi lá
hálfnakin kona. Hann sá ekki
framan í hana í fyrstu. Hún hafði
Hgt
annan handlegginn yfir and-
htið, en samt fannst honum
hún horfa á hann út undan hand-
leggnum, og hann varð gripinn
óstjórnlegri skelfingu. Hann reyndi
að kalla á hjálp, en kom ekki upp
nokkru hljóði.
Þá lyfti konan upp hendinni,
svo að andlit hennar sást greini-
lega. Það var bleikfölt, en augun
dökk, stór og starandi, sömu aug-
un og í gömlu konunni. Dökkt
hárið hékk í ógreiddum tjásum
niður um enni og vanga. Varirnar
bærðust ofurlítið.
— Þekkirðu mig? barst til hans
í ofurveiku hvísli.
Rósa! fannst honum hann hrópa
upp yfir sig, en Jsó kom ekkert
hljóð fram yfir varir hans.
Nei, nei, þetta gat ekki verið
Rósa. Þetta var einhver ókunnug,
brjáluð manneskja.
Hann varð að komast burtu héð-
an. En hann gat það ekki. Þessi
stóru, myrku augu héldu honum
föstum.
Aftur bærðust varirnar.
- Þekkirðu mig, Hjörtur?
jú, það var Rósa. Þessum augum
leit hún á hann í seinasta sinn,
þegar hann sagði henni, að hann
kærði sig ekki um hana lengur. Og
á einhvern óskiljanlegan hátt lifði
hann upp aftur með leifturhraða
allar þeirra gömlu samverustundir.
Hvert ástarorð og lokkandi loforð,
sem hann hafði gefið henni, vitj-
aði hans nú og brenndi sál hans
nístandi kvöl.
Hiigur hans fálmaði í örvænt-
ingu eftir einhverju til hjálpar, en
fann ekki neitt. Það var eins og
hann stæði nakinn frammi fyrir
miskunnarlausum dómara.