Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 96

8-1
EIMREIÐIN
landa, að hann nýtur sín því aðeins
á leiksviði sem stórbrotið verk, að
hann sé fluttur á norsku af norsk-
um og fyrir norska. I öðru lagi er
ekki nema nokkur hluti verksins
sýnandi á sviði — jafnvel ekki við
áðurnefnd skilyrði — klúðurs og
brenglunarlaust, sem dregur þó
ekki úr mikilúðleik þess sem skáld-
verks. Þýðing Einars Benediktsson-
ar er afrek út af fyrir sig, en ein-
ungis til lesturs og íhugunar í
þögn og næði, og ekki lil flutn-
ings á leiksviði, þar sem hver setn-
ing verður að grípa áheyrendur um
leið og hún er sögð. Sennilega er
með öllu ógerlegt að þýða „Pétur
Gaut“ þannig til leiks á nokkurt
mál, að ekki verði úr því einskonar
„Völuspá á dönsku". Nóg um það;
þessi sýning í Þjóðleikhúsinu er
velmeint, en misheppnað vináttu-
hragð við alla aðila, Ibsen, Norð-
menn og íslenzka leikhúsgesti.
„Seytjánda brúðan', hét eitt
þeirra leikrita, sem flutt var í
Þjóðleikhúsinu fyrir skömmu;
hressilega öfugt við allt það, sem
við eigum að venjast hvað snertir
tíðarfarið, hásumar og sól um jóla-
leytið og allt það, en óskaplega
venjulégt að öllu öðru leyti, hjörtu
mannanna eins og í Grímsnesinu
og handbragðið eins og hjá skárri
iðnaðarmönnum sem hafa þá
hreinskilni fram yfir fúskarana, að
reyna ekki að teija sig til snillinga.
En „Hún frænka mín“ — er þetta
Þjóðleikhús, eða Þjóðleikhús ekki?
Barnaleikritið, „Dýrin í Hálsa-
skógi“, er rökrétt og að sínu leyli
jtrýðilegt framhald af „Litlu Gidu
Hænunni", sent „fann-fræ-og-það-
var-hveitifræ“ og öðrum þeim tæpi-
tungu-lönguvitleysum, sem nú er
dælt kerfisbundið inn í öll skilvit
yngstu kynslóðarinnar fyrir atbeina
allrar þeirra tækni, sem okkur er
tiltæk nú, og í von um að takast
megi að forheimska hana svo, að
hún íeti þæg og hlýðin þá braut
múgmennsku, áróðurstrúar og
liraðaástriðu, sent við höfum rutt
henni, sæl við það fyrirheit, að
kannski fái hún að skreppa með
áætlunargeimflaug lil annarra
hnatta fyrst guð og góðu englarnir
og himnaríkið er „tæknilega“ úr
sögunni.
Geta má þess, að Leikfélag
Reykjavíkur hefur að undanförm1
sýnt sérlega fágaðan klámleik eftif
Vínarskáldið gamla, Arthur Schnh'
/ler, sem var svo Ieikinn í þeirr*
tvíræðu list, að sanna og sýna til*
vist mannsálarinnar neðan þindal
— sem kemur sér óneitanlega vel
lyrir sálartetrið nú, þegar henm
hefur verið byggt vísindalega út af
efri hæðinni — að til engra verðut
jafnað nema gömlu, íslenzku hag'
yrðinganna, sem kunnu að kveða
svo fágaðar og háttdýrar klámvB'
ur, að prestar gátu raulað þær nreð
í brúðkaupsveizlum, án jress sjáH'
ur biskupinn hefði nokkuð við þa*
að athuga. En nú er sú list úr sog'
unni, bæði suður í Vín og norði"
í Skagafirði — rokkið tekið við a
völsunum og dægurlagatextarn"
komnir í staðinn fyrir hringhen‘|
urnar. Hvar lendir jtetta? spt"^1
Árni heitinn Pálsson, þegar þe"
ltækkuðu brennivíriið. Það ska