Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 80

08
EIMRETÐIN
brúnir, bros, armbandið og lillit
augnanna. Á einni svipstundu
breyttist það frá því að vera háðs-
legt í — — meðaumkun, eins og
iuigsað væri eitthvað á þessa leið:
Aumingja skinnið litla.
Hún finnur blygðunarroða þjóta
fram í kinnar sínar, og ill hugsun
gagntekur hana. Ljót hugsun. Svo
dettur henni í luig eitthvað, sem
hún las í tízkublaði á dögunum:
að það hefði síðast verið móðins
1910 að bera gamla skartgripi.
— Þú verður að afsaka mig, heyr-
ir hún hann segja hinum megin
við borðið. — En einmitt þessa
konu hef ég aldrei getað jrolað.
— Viltu vera svo góður að borga.
Mér er hálfkalt. Ég vil fara.
Hann ber í borðið með kveikjar-
anum: Þjónn!
Henni er í raun og veru hroll-
kalt. Allt er breytt. Kvöldhiminn-
inn bak við limgirðinguna er
myrkur og minnir á dauða. Það er
vindsúgur á svölunum og glugga-
tjöldin blakta. Og fólkið umhverf-
is er allt í einu orðið óviðfelldið.
Það glottir upp úr þurru og hlær
bjálfalega eins og verur í vondum
draumi, falskt og álappalega. Jafn-
vel lanrpaljósið á borðinu er óraun-
verulegt, falsað. Ekkert er eins og
það sýnist.
Hún gengur hratt til dyra, lítur
hvorki til hægri né vinstri. Eitt-
hvað, sem hún veit ekki hvernig
hún á að taka, hefur lagzt eins og
mara á sál hennar. Hún er ofsótt
af vorkunnlátu andliti. Nei, and-
litin eru reyndar tvö. Hún hefur
lrrist af sér gamla armbandið henn-
ar Amalíu oían í kápuvasann. Hún
finnur það dingla og snerta læri
sitt, er hún gengur.
— Bölvað óhapp, að þessi mann-
eskja skyldi þurfa að rekast inn
og eyðileggja fyrir okkur stund-
ina. Rödd hans leitar fyrir sér, dá-
lítið hikandi og í óvissu um, hversu
mikið hún hefur skilið eða ekki
skilið. En nokkuð vongóð. Hún
hefur sjálfsagt ekki skilið, að .. . •
Hann réttir út höndina og ætlar
að taka undir handlegg hennar.
F.n hún hrindir honum frá sér og
gengur hratt á undan . . .
Margrét Jónsdóttir skáldkona
þýddi.