Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 100

88
EIMREIÐIN
leiðingar um skáldskap sinn, lílið
og tilveruna og þegðu síðan, svo
öruggt væri að ekki lélli blettur né
hrukka á nóbelsheiðurinn. Til voru
þeir aðdáendur H. K. L., sem kviðu
því að hann mundi hlíta því for-
dærni, enda manna kurteisastur, og
mætti því skoða athöfnina í Stokk-
hólmi senr jarðarför skáldsins í
Gljúfrasteini. En undir hæversku
heimsmannsins lumar Halldór á
dálítilli bragðvísi, sennilega borg-
firzkrar ættar, og þar sem honum
\oru veitt hin göfugu verðlaun
íyrir skáldsögur sínar öðru fremur,
hefur hann að miklu leyti virt
fordæmi annarra nóbelshöfunda,
hvað þær snertir — en talið sér
frjálst að skrifa leikrit, eins og
hann hafi aldrei neitt gjald þegið
úr hendi Svíajöfurs, og bjarga
þannig lífi sínu. Þetta mundi vera
hið borgfirzka taó. Og á meðan
rithöfundur er hundsaður af sam-
tíð sinni, eins og H. K. L. nú fyrir
leikrit sín, á hann lííið fyrir sér,
þótt það sé að vísu enn öruggara
höfundum til langlífis að verk
jteirra séu nídd og skömmuð. En
það er eiginlega ekki hægt, þegar
nóbelsverðlaunahöfundur er svo
frekur að vilja ekki viðurkenna að
hann sé dauður og grafinn og út-
för hans hafi verið gerð með kon-
unglegri pragt úti í Stokkhólmi;
þá er eina ráðið að láta sem maður
hvorki heyri né sjái — og ef til vill
er þetta það merkilegasta sem gerzt
hefur í leiklistarlílinu í höfuðborg-
inni, þegar allt er skoðað. — Ekki
hvaða leikrit hafa verið sýnd, held-
ur hvaða leikrit hafa ekki verið
sýnd — — —.
(25. febr. '63).
Loftur Guðmundsson.
☆ ★ ☆
HÚMOR
„Ég held að almenningur geri sér grein fyrir því, livað húmor og
skopskyn geta sett mikinn lit á tilveruna. Að minnsta kosti sækja fáir
J^að fast að vera leiðinlegir og hversvegna ættu þá skáldin fremur að
gera það? Húmor táknar ekki afsal neinnar alvöru. Jafnvel Sókrates
varð að viðurkenna, að sá höfundur, sem gæti samið gamanleik, ætti
líka að geta skrifað tragedíur eða harmleiki. Stendur það ekki í Sam-
drykkjunni eftir Platon? — Menn geta játað á sig morð, íkveikjur og
falskt hár. En livað margir þeirra mundu viðurkenna, að þeir væru
liúmorlausir? Mig minnir að einhver enskur rithöfundur hafi tekið
þannig til orða, og ég held að mikið sé til í þessu.“
(Úr bókinni: „Svo kvað Tómas").