Eimreiðin - 01.01.1963, Blaðsíða 53

EIMREIÐIN
41
Belgiu, þaðan lil Englands og ítal-
>*i- I Englandi hafði hún næði til
»ð lesa og skrifa og naut þess af
alhug. Fyrri hluta vetrar 1913, ári
chir að þau hjónin fluttu til Róm,
fascldist elzti sonur þeirra. Þá reynd-
>s> þakíbúðin, sem þau höfðu, síð-
»r en svo þægileg. Þar var kalt á
'eturna og heitt á sumrin, heitt
'atn varð hún að bera marga stiga
°g barnið þreifst ekki eðlilega.
Ekki hætti hún samt alveg ritstörf-
Ur». undirbjó m. a. erindi, sem hún
ædaði að flytja í Stúdentafélaginu
heima. „Nú veit ég um hvað það
a að vera,“ skrifaði hún. ,,Um
Ijórða boðorðið. Um skyldu for-
eldranna að lifa lífi sínu svo að
börnin geti heiðrað föður sinn og
móður.“
I apríl var drengurinn orðinn svo
'esæll, að Sigrid fór með hann
lieim til Noregs. Naumast hefur
Ijárhagurinn verið of góður, því
hun sat í þriðja flokks vagni alla
leiðina með barnið í fanginu.
Ifrengurinn hresstist og hún fór
að leita að bústað handa þeim og
|e>gði síðan tveggja herbergja íbúð
1 utjaðri Oslóborgar. Hún reyndi
að eignast húsgögn og sagðist kvíða
‘yrir að eiga í alvöru að gerast
húsmóðir. Eiginmaðurinn kom
heim, fékk sér vinnustofu í borg-
lrjn>. hún annaðist barn og bú og
'mir hennar fóru að spyrja hvort
hún ætlaði ekki að fara að skrifa
a ný. Um jólin fylltist litla húsið
ai gestum, þeirra á meðal tvær
hætur Svarstad frá fyrra hjóna-
handi. Hún fór að velta fyrir sér
hvort henni væri ekki skylt að taka
Sigrid Undset
til sín öll þrjú börn hans. Hún
fékk stúlku sér til aðstoðar, og sum-
arið 1914 skrifar hún stóra skáld-
sögu, „Vorið“.
Vinkona hennar sagði, að heim-
ilið hefði verið vinalegt og húsbún-
aður traustur, en einfaldur. „Þegar
hún sat við hvítdúkað borðið í
stofunni með bjálkaveggjunum og
veitti okkur gestunum mat og
drykk — bein í baki með þungan,
gljáandi fléttuhnút í hnakkanum
og stilltar hreyfingar, þá var yfir
henni slík ró og virðuleiki, að hún
minnti mig á hinar stórbrotnu hús-
freyjur horfinna alda, þó erfitt
væri að samrýma þessa ró því ann-
ríki, sem ég vissi hún stóð í.“
Sumarið 1915 skrifaði hún enn
stóra bók, en var þá svo þreytt, að
hún sagði taugar sínar vera eins
og fúinn saumþráð hvert kvöld. Þá
var hún vanfær að öðru barni sínu.
Sonurinn Anders hafði verið hjá
ömmu sinni um tíma og ærðist nú,
ef hann sá af móður sinni nokkra