Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 46

34
EIMREIÐIN
svört loppa teygðist upp yi'ir öxl
hans. Varpar hann þá peninga-
sekknum af sér. Hann varð heldur
hissa er hann sá svartan haus og
handlegg upp úr pokaopinu. „Hver
er þú?“ spurði Hrolleifur. „Ég er
Ósóminn sjálfur!" sagði sá er í
pokanum var; „og hef ég nú hirt
alla peninga þína. Eru það síðustu
skildingarnir er ég hef nú hér í
hendinni, og skal ég fá þér þá fala,
ef þú lofar því, að nefna mig, er þér
liggur mest á. Öllum þínurn pen-
ingum hef ég nú hent og stráð
hingað og þangað hinum megin á
jökulinn, þangað norður og niður,
er að þinni landareign horfir. En
ef þú eigi villt nefna mitt nafn þá
er þér þjakar mest og dauðinn
dynur á þig, þá mun ég sjá svo um,
að hér á jöklinum verði þitt viður-
eldi og nafnnýtni að náttúruanda
þeim, er í þessum kletti býr, og
gætir jökulsins. Elann mun þér
halda föstum að fóstri." —
Að þessu mæltu æddi Ósóminn
upp úr pokanum og flengdist brott
eins og byssubrendur; en Hrolleif-
ur hvetur för, í þá átt er hann
ætlaði, og fannst sinn missir mikill.
Fannst honum þá sem hann ætti
ekkert brokhár sér til silfurs og
ekkert fyrir útför sinni.
Hrolleifur hélt af jöklinum
skemmsta veg ofan Skjaldfannar-
dal og inn lil Melgraseyrar; fékk
þar skip og flutning yfir til Vatns-
fjarðar. Gaf hann þangað til þeirr-
ar kirkju eigur sínar allar eftir
sinn dag, þó með þeim skilmálum,
að liann fengi leg í vígðri mold
Vatnsfjarðarkirkju, og sungin væri
sálumessa fyrir hvert hundrað í
löndum eða lausum aurum, er til
kirkjttnnar kæmist af eigunr hans. -
Prestur þakkaði Hrolleifi þetta boð
lieldur feginsamlega; sakramentaði
gefandann svo duga mætti til kristi-
legs afgangs, og fór til þess feríöld
sakramentun. Sagði, „að minna
mætti eigi duga“, gaf lronurn
brennivín í brjóstbirtu og kallaði
„kaupfestu“. Hlánaði þá í Hrolleifs
brjósti; sagði hann jrá presti frá
Fjandanum, hvernig hann lrefði
ósæmt sig og sína jreninga, hæst
uppi á hájökli.
Prestur hughreysti Hrolleif og
svaraði og sagði: „Slíkt skeður oft
á sæ!“ Vatnsfjarðarprestur bað
Hrolleif blessaðan að óttast eigi
Ósómann og hafa engar áhyggjur
af honum. „Drottinn þekkir sína,“
sagði prestur. „Og Ósóminn sér um
sig!“
Að þessu afloknu hverfur Hroll-
eifur aftur heim á Strandir norður
og tekur upp sýslur sínar. Hann
fýstist þá eigi á jökul að fara fjalla-
sýn, en svo var það kallað þá farn-
ar voru vegleysur yfir háfjöll og
heiðar, en fylgdi nú fjörum, svali
og svellu svo sem verða mátti, en
flúði forvaða og yppaðist yfir hálsa
og heiðardrög eins og algengill.
Segir ekki af hans háttum eftir
þetta, annað en það eitt, að hon-
um safnast ærið fé aftur á ný, og
var sem tveir peningar kæmu móti
hverjum einum, er Ósóminn af-
dæmdi í jöktdreisunni.
Var svo kyrrt um hríð.
Lifðu svo og liðu fjórir vetur í