Eimreiðin - 01.05.1963, Síða 24

112
EIMREIÐIN
fallandi feykir þú
og friðarboðann kveikir þú
i skýjum skúrablám —
alla von og veröld manns
til vökudraums i Ijóma hans
kallar sigursöngur þinn
og sœttir jörð við himininn,
unz blær þinn hjúfrar blítt við kinn
i barnsins leik að strám.
Af systrum og lótt
Þœr fundu’ hana’ uppí brekkunni
á bak við lcekjarkofann
og báru’ hana’ ofan að lindinni;
hún hlaut að rakna við,
ef dreypt vceri’ á hana valni;
hún virtist bara sofa.
Og blisturgolan i puntinum
og litlu lambaskýin,
sem lögðu sig út af um hádegið,
þau vöknuðu og flýttu sér
i leik við geisla og murublóm
og vœngi á ferð og flugi.
En lóan bœrði’ ekki’ á sér —
og augu stórusystur
þau urðu heit af tárum:
Hún er farin til ömmu og guðs.
En veiztu hvað við gerum?
Við gröfum hana’ i kistu.