Eimreiðin - 01.05.1963, Side 78

166
iiIMREIÐIN
leit á mig, gerði sig hörkulegan
í framan og sagði:
„Þér munið, að þér megið
'ekkert segja, sem þér getið ekki
sannað með landabréfinu. — Ég
verð miskunnarlaus í gagnrýni
minni.“
Ég var einkennilega áhyggju-
lítill gagnvart þessu verkefni,
kannski full bjartsýnn. En ég
þóttist þegar hafa lært svo vinnu-
brögð hans, að ég taldi mér
ljóst til hvers hann ætlaðist. Ætti
þetta því ekki að verða mér of-
raun, ef ég gætti mín vel og
beitti fullri vandvirkni.
Ég vann lengi að ritgerðinni,
og hún varð liing, ótrúlega löng,
að mér síðar fannst. En meist-
:arinn var ánægður. Hann var
ækki spar á að láta velþóknun
sína í ljós, þegar svo bar undir.
Hann minntist þess — of oft —
:að í fyrsta skipti hefði hann
fengið nemenda til þess að sinna
þessu verkefni. Það var engu lík-
ara en hann hefði unnið lang-
þráðan sigur.
IV.
í erindum sínum í uppeldis-
'fræði og um nýskólastefnur náði
Rasmussen hæst í mælskuíþrótt
isinni og flutningi. Skilgreining
Itans var einkar ljós, blátt áfram
og hugnæm. Flutningur hans
var með afbrigðum snjall, radd-
beiting hans frá þórdunum nið-
,ur í hvisl, er heyrðist um alla
bekki. Þegar hann hafði lokið
hverjum erindaflokki, hafði
hann umræðukvöld. Nemendur
skyldu þá leita skýringa, spyrja
um það, sem var þeim óglöggt.
og gagnrýna það, sem þeim þótti
athugavert.
Nú voru þetta allt meira og
minna þjálfaðir kennarar i starfi.
sem skólann sóttu. Sumir þeirra
voru rosknir að árum og höfðu
langa kennsluþjálfun að baki-
Skoðanir flestra voru allmótað-
ar í uppeldis- og kennslumáliun-
Margir þeirra voru allfjarri þvi
að aðhyllast frjálslyndi meistar-
ans og róttæku skoðanir. Þeir
höíðu því sitt hvað að segja 1
umræðunum.
Rasmussen hlýddi á ræður
manna þolinmóður og hógvær-
En skærist í odda mátti glögg1
merkja, að hann átti erfitt með
að hemja list sína í skilmingum
orðræðunnar. í svarræðum sim
um gat hann allt í einu lækkað
röddina, brosað hlýlega og sagc
af einstakri hógværð:
„Væri ég illkvittinn, gæti eg
náttúrlega sagt . . . .“ Og högg'
ið var oftast hnitmiðað og af'
gerandi, þótt ævinlega bæri ham1
klæði gamanseminnar á vopnið-
Sumir landar hans þoldu lak'
lega vopnaburð hans, tóku jai’1'
vel þunglega þvi, sem hann vild1
láta bera yfirbragð gamanseiU'
innar. Þeir kváðust þekkja hann>
voru langvanir hinum vop11'