Eimreiðin - 01.01.1965, Síða 38

26
EIMREIÐIN
með hina löstu þætti „Revievv oi Revievvs" í huga, sem Stead birti
jainan á iyrstu síðum iivers heítis undir fyrirsögninni: „The Pro-
gress oi the World."
Óháð hlöð Óg tímarit eru ekki og liaía aldrei verið mörg á Islandi.
í þjóðfélags- og stjórnmálum er flokkshyggjan oitast svo rík hjá
okkur, að þar komast ógjarnan að rólegar rökræður. Ýmislegt bros-
legt mætti rii'ja upp um þetta ofnæmi l'lokkanna út af rökræðunum
í Eimreiðinni 1926 um stjórnmálastefnurnar á íslandi þá — og fleira
mætti nefna svipað, þó hér verði ekki rúm til þess. En um leið og
ég óska Eimreiðinni og ritstjóra hennar allra heilla á ókomnum
árum, læt ég fylgja stutta lýsingu að lokum um athurð innan sama
ramma og ég hef haldið mér við með þessum línunr, það er að segja
ramma, sem takmarkast við skáldskap og hókmenntir. Ég geri þetta
ekki vegna þess, að hér sé unr stóratburð að ræða, heldur af því
hann lýsir ólíku viðhorfi tveggja gagnvart skáldgyðjunni og ólíkum
lrvötum þeirra mörgu meðal okkar, sem nt á skáldabrautina leggja.
Ég rita um þennan atburð í smásöguformi og nefni engin nöfn
utan tvö, sem bæði eru þó dulneliii. En þessi gamla minning hefur
stundunr ril jast upp lyrir nrér, þegar ég síðar í lífinu lref reki/.t á
keimlíkar persónur þeinr tveinr, sem minningin ljallar unr. En lrún
er á þessa leið:
- O -
Setjarinn var að enda við handritið, senr ég færði honunr unr
morguninn. Það átti að duga á síðustu örkina í tímaritsheftinu, senr
koma átti út um mánaðamótin. En þegar lil kom vantaði efni á svo
sem eina síðu.
— Ég læt. það, sem á vantar, konra í fyrramálið, sagði ég unr leið
og ég tók við próförkinni. Svo gekk ég lreinr á skrifstofu nrína og
fór að lesa örkina saman við frumritið. Villur reyndust sárafáar.
Setjarinn var afbragð og kunni að lesa í nrálið, þar senr handrit var
ekki senr greinilegast. Hann lrafði langa reynslu í starfinu.
Eg leit ylir það aðsent efni, senr lá á skrifborðinu fyrir franran
mig. Ef til vill var þar eitthvað nýtilegt á þessa einu blaðsíðu, sem
vantaði. En svo reyndist ekki vera.
í þessu vatt sér imr Ríklrarður rithöfundur og bauð góðan dag
á frönsku.
— Nú, þú kenrur eins og þú værir kallaður, sagði ég og bauð gest-
inunr sæti. — Eg hélt þú værir ennþá í París, því ég sá þess nýlega
getið í blöðunum, að þú dveldist þar til að auðga andann. En láttu