Eimreiðin - 01.01.1965, Qupperneq 39

EIMREIÐIN
27
mig ha£a eitthvað stutt, en gott, á eina síðu. Okkur vantar et'ni á
hana, svo örkin sé iull.
— Hver ijandinn sjálfur er að þér, maður? Þú ætlast þó ekki til
að ég fari að gerast eyðuiyllir li já ykkur, nýkominn heim úr lráborg
listanna, — beint undan handarjaðrinum á mestu skáldum og öðr-
um andans mönnum veraldarinnar? Eða ertu orðinn eitthvað hins-
egin, hah?
— Nei, Rikki minn. Ég sagði þetta nti svona að gamni mínu. ()g
vertu velkominn heim. Hvað segirðu annars í fréttum? sagði ég og
leit kankvíslega til Ríkharðs, sem ég þekkti vel frá fornu fari. Þetta
var einn þeirra víkinga vorra daga, sem taka sér rithöfundarlieitið
eins og auknefni, hafi þeir komið á Jjrykk svo sem einu klasturs-
kvæði eða snöggsoðinni kynórakássu í söguformi. Gott ef hann vai
ekki þegar korninn á skáldastyrk.
Nú hólst löng samræða um nýjar bókmenntastefnur og tízku-
skáldin úti í hinunr stóra heimi. Ríkharður virtist allvel heima í
hinum ýmsu stefnunr lista, eins og þær birtast á knæpunr og krám
Parísar. Hann var gæddur góðunr talanda og lét móðan nrasa, talaði
jafnt með höndunr senr tungu, eins og innborinn Franzmaður -
og var sýnilega nreira en lítið upp með sér af þeirri ándans yfirsýn,
sem lrann liafði öðlast við dvöl sína, senr að vísu var stutt, í haborg
menningarinnar.
— Meðal annarra orða, greip ég franr í orðaflaunrinn, — þú varst
eitthvað ekki ánægður út af meðferð nrinni á rissi þínu, því senr þú
sendir nrér frá París og ég birti. Ég leyfði nrér nefnilega að leiðrétta
lrelztu nrálvillurnar í handriti þínu og setja í það greinarnrerki, sem
flest vöntuðu, áður en ég birti þessa ritsmíð þína á prenti. Mér
fannst annars ýnrislegt gott í henni----.
Hér tók skáldið af mér orðið og mælti af nróði:
— Já, ég skrifaði þér óþvegið unr þetta tiltæki þitt, eftir að ég fékk
heftið, senr grein mín birtist í. Þetta var allt með vilja gert hjá nrér.
Og lrvað eru málvillur? Ekkert annað en einhverjar firrur úreltra
grúskara, serrr þykjast vera vitrari eir almenningur og nefna sig mál-
lræðirrga. Og lrvað á það að þýða að vera að setja greinarmerki, svo
senr punkta, korrrnrur og semikonrnrur, í ritað nrál? Ekki eru neinir
punktar eða konrnrur í rrræltu nráli. Þetta er allt sarrran ekki annað
en bölvuð ekki sen íhaldshneigðin íslenzka, eins og líka það að vera
að lrnoðast nreð stuðla og höfuðstafi í ljóði. Við eigunr að lrefja okk-
ur upp úr þessutrr smáborgarahætti, íslendingar, hætta að lrorfa aft-