Eimreiðin - 01.01.1965, Blaðsíða 102

90
EIMREIÐIN
„Hví eigi?“
„Það sagði Friðrek biskup, hinn
bezti og vitrasli maður, sem ég heí
kynnzt, að ég væri oí harðhugað-
ur og mætti af þeim sökum eigi
vopn bera.“
Konungur hló og niælti:
„Harður hugur, þekking og vit
eru góðir kostir, sem mínir hers-
höíðingjar þurfa að vera búnir. Og
því segi ég, að þú skulir vopn bera
og gerast minn maður. Ég vil senda
þig til Búlgaríu, með fríðu her-
fylki, sem þú átt að stjórna og
berja á Búlgurum, sem aldrei vilja
skilja að ég er þeirra æðsti kon-
ungur.“
„Mæl eigi svo, herra. Eigi vil ég
vera hershöfðingi. Ég cr vígður
jjrestur og trúboði. Guð er minn
drottinn.“
Konungur reigðist i sæti og
mælti:
„Ég er fyrirmaður allra jjresta,
trúboða og munka, kirkju og
klaustra."
„Ég kannast við vald yðvarl,
herra. En mannúð og mildi eru
beztu vojmin. Svo kenndi Friðrik
biskujr.”
„Ég er yfirmaður allra biskupa,"
mælti Basil konungur. „Og það
hef ég séð, að góðmennskan gildir
ekki þegar kenna skal harðsvíruð-
um heiðingjum mannasiði og krist-
indóm. Þegar þvermóðska þeirra
keyrir úr hófi fram, er ekki annað
fyrir en að jrrýsta þeim lil að koma
til veizlu guðs eins og í biblíunni
er frá sagt. Það Jjýðir að pína Jrá
til Jress að koma lil guðs ef Jteir
neita vinsamlegu boði. Ég hef látið
stinga augun úr nokkrum slíkum
heiðingjum og Jrað var dásamlegt
að sjá hve vel Jjað hreif, hve mjúk-
látir Jreir urðu á eftir og góð guðs
börn. Þannig Jryrfti að fara með
hina bölvuðu Búlgara," sagði Bas-
il keisari og glotti illskulega.
„En svo kenndi Fnðrik biskujr,“
sagði Þorvaldur, en komst ekki
Iengra, Jrví að nú stóð keisarinn
ujjjj ójjolinmóður og mælti:
„Eigi vil ég lieyra meira sagt frá
Jjessum Friðriki biskujri, hygg það
hafi verið einhver guðs volaður
aumingi. En mér lízt vel á Jrig,
Þorvaldur íslendingur. Ég ætla að
gera J)ig að miklum manni. Þú átt
að fara norður í Garðaríki, boða
heiðingjum rétta trú, víkka veldi
guðs og stækka ríki mitt. Það fer
saman. Eigi skal Jjig skorta fé til
þessara luta. Far nú heill og finn
ntig brátt aftur. Þá ræðum við
Jjessi mál betur.“
Kvaddi Jjá Þorvaldur keisara
virðulega. Síðan gengur Jjeir, Sí-
rekur til húss jjatríarksins. Þar var
einnig kominn Stefnir Þorgilsson.
Mikið var rættt um fund Jjeirra,
Þorvaldar og hins nýja vinar hans
hins volduga valdhafa, er flestum
sLóð ógn af.
,Það er háttur Basils fursta,“
sagði jjatríarkinn, „að þreifast
fyrst um með klerkum og trúboð-
um, er hann girnist að víkka veldi
sitt. Og er eigi nema gott um Jjað
að segja. Þykir mér nú sennilegast
að Þorvaldur verði gerður að bisk-
ujjí eða jjatríarka einhvers staðar
norður í Garðaríki. Og skal ég
styrkja ykkur báða í Jjessu efni.“
„Eigi vil ég biskujj verða,“ sagði
Þorvaldur. „Er mér Jjað helzt í