Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 17

Smásaga
eftir
Selmu Lagerlöf
sér, hvern Axel hafi langað svo
mjög að hitta þar við kirkjuna.
hau líta spyrjandi hvort á ann-
að, en er þau horfast í augu, lesa
þau rétta svarið. Þeixn verður þá
báðum ljóst, að hvorugt þeirra hef-
ur komið til annars en hitta þanir,
er þau standa augliti til auglitis
við.
Við þetta fara þau lrjá sér meira
eu áður, en þau komast líka við.
Hg þau fag na endurfundunum.
»Ég held, að ég segi undir eins,
hvað mér býr í brjósti,“ hugsaði
hann. £kki er til neins að bíða.
Heimskulegt væri að láta tækifær-
'h gaxrga sér úr greipum."
En eiirnritt þegar lrann ætlar að
hefjast handa, flýgur honum í hug,
að þar, sem þau írú standa, geti
eiirhver maður hæglega truflað
þau. Betra væri, að þau fyirdu sér
stað, þar sem þau gætu verið í eiir-
rúmi.
»Sértu mér sammála, þá höldunr
' rakleitt inn í kirkjugarðimr. Að
Vlsu er venjulega kul og heldur
haldsamt þar í þessari átt. Hér við
kirkjuvegginn er hins vegar dúna-
logn.“
Hann lrrindir upp járngrindmnx
í sáluhliðinu, Inga hreyfir engum
mótbárum, en heldur á eftir hon-
um. En í þeim svifum er ekki laust
við, að henni sé um og ó að hverfa
inn þangað til hinna dauðu.
Þau reika síðan um þýfða, litla
grafreitinn, sem blasir við sunnan
kirkjunnar. Þar er brum á runnun-
um um það bil að laufgast, seljan
er tekin að blómgast, og randaflug-
ur fljúga suðandi aftur og fram.
Dulinn ótti hríslast enn um stúlk-
una, en ungi maðurinn hugsar ekki
andartak unr fólkið, sem hefur ver-
ið beður búinn í jörðunni undir
fótum þeirra og sér aklrei framar
tré og runna laufgast né heyrir
lireiðursöngva fuglanna.
Hann snýr sér að stúlkunni og
brýtur upp á tali um veðrið, hið
óvenjulega milda veður a einman-
uði. Hún svarar, að hún muni ekki
heldur eftir jafnsólríku vori. Felldu
þau svo talið. í stað þess að halda
uppi samræðum, tekur hann að
virða hana fyrir sér frá hvirfli til
ilja, bros færist yfir varir hans, og
það birtir yfir svipnum.
Hún er ekki falleg, hún er dæmi-
gerð hversdagsstúlka, en hún er
góðleg og geðug. Og hann getur
borið um það, að hun er hiein-
skiptin, eins og hún ber með sér.
Þau eru bernskuvinir, hafa alizt
upp hvort á sinni hjáleigunni og
eiga heima samtýnis að kalla. Hann
hefur vart átt nokkra aðra leik-
systur en hana alla bernsku sina.
Engum er kunnara en honum, að