Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 18

214
EIMREIÐIN
iðnari og tryggari sál finnst ekki í
víðri veröld en hún.
Vegna þess eins, að liún gengur
við hlið hans, er hann sem annar
maður. Honum fyndist ekki of
mælt, að liann væri kátari, prúðari
og betri en hann var fyrir stundu.
„Að mér heilum og lifandi,“ taut-
aði hann með sjálfum sér, — ,,á ég
ekki að biðja hennar undir eins?
Hugur minn stendur ekki til ann-
arra kvenna. Hún er alveg einstök.
Sjálfselsk er hún ekki, og lífsgleði
hennar mun ekki dvína, þótt fá-
tækt og erfiðleikar steðji að.“
Enda þótt hann hafi tekið
ákvörðun, frestar hann bónorðinu
enn um sinn. Það var víst og satt,
að hann liafði vonað, að afviknara
væri þar í kirkjugarðinum en raun
var á. Þar er of rnikið bersvæði.
Fólk getur séð þau úr öllum áttunr.
Upp úr moldinni leggur hálf-
gerðan hráslagakulda til þeirra
þrátt fyrir sólskinið. Hann ætlar, að
það stafi af því, að þeli í jörðu sé
að þiðna, en hún telur hins vegar,
að hinir dauðu sendi kuldann frá
sér til þess að stugga við þeim úr
kirkjugarðinum. „Þið hjúin og
hugrenningar ykkar eru okkur eng-
in aufúsa. Þess háttar ástarbrími
kemur illa við okkur, sem erum
gengin og grafin og höfum ekki af
öðru að segja en kulda og myrkri.“
Hin ríka gleði, sem tendraðist í
hjarta hennar, þegar hún hitti
hann fyrir skammri stund, slokkn-
ar nú smám saman. Hún gerist ótta-
slegin og kvíðin, eins og hún hefur
verið allt liðlangt árið, síðan Axel
réðst vinnumaður hjá ríku ekkj-
unni í Hamragörðum.
Ekkjan þótti fögur kona og tígu-
leg, og fólk var tekið að gauka um,
live hún liti hann hýru auga. Það
var að vísu satt, að hún var rúmum
tíu árum eldri en hann, en það
bætti úr, að hann yrði gildur mað-
ur og stórbóndi, ef hann tæki
henni.
Hann tekur nú að spyrja um
ýmislegt að heiman. Hann gerir
það til þess eins, að þau skuli ekki
ganga steinþegjandi, og í fyrstu
gefur hann því engan gaum, hverju
hún svarar. En þegar hún innir frá
smábreytingum, sem orðið hafa í
hjáleigunum báðum, meðan hann
hefur verið að heirnan, vaknar
áhugi hans brátt. Allt þar heima
verður honum lifandi fyrir hug-
skotsauga. Og í öllu þar heima tók
hún þátt. Einkum tók hún snaran
þátt í því öllu, sem var Ijúft og
fagnaðarríkt að minnast.
„Ég held,“ hugsar hann, „að það
hafi verið Guðs vilji, að ég skyldi
mæta Ingu hér í dag. Ég vissi alls
ekki, að hún myndi líka koma
hérna bráðsnemma, enda þótt ég
vonaði að sjálfsögðu að hitta hana,
þegar ég þaut af stað að heiman.'
Hann verður ánægðari með
hverri mínútunni, sem líður. „Var
ekki rétt eins og einhver hefði
hnippt í mig í gær, þegar húsmóð-
irin spurði, hvort ég vildi vista mig
hjá henni næsta ár, — og varað mig
við að svara játandi? Ég guggnaði
ekki heldur, enda þótt ég sæi, að
lienni líkaði miður, er ég sagði, að
ég gæti ekki gefið henni svar fyrr