Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 20

216
EIMREIÐIN
hefja bónorðið hér, en freistar að
koma sér úr klípunni með því að
spyrja kæruleysislega:
„Ber annars nokkuð til tíðinda
heima?“
Hún hikar dálítið, áður en hún
svarar. Enn veitir hún athygli kalda
súgnum frá grundinni, og hún, sem
hefur alizt upp langt uppi í myrk-
um skóginum, þar sem fólk talar
sífellt um allt hið skelfilega, sem
bærist handan við heim lifandi
manna, hún heldur, að kaldar
hendur hinna dauðu séu að veifa
til hennar og valdi þessum súg,
þeir vilji, að hún hypji sig brott úr
landareign þeirra. En í sömu svip-
an sér hún, að nokkur netlufiðrildi
flögra fram hjá henni í ástaleik og
karlfugl bókfinku, sem hefur tildr-
að sér upp á trékross, rekur upp
dillandi kvak. Og ósjálfrátt spyr
hún í huga sér, hvernig því víki við,
að dýrin, í allri þessari frygð, megi
hafast við í kirkjugarðinum, hvers
vegna hinir dauðu komi því eigi til
leiðar, að þeim verði þar ekki vært.
„Það er vegna þess, að vorið vill
hafa Jrað svo,“ anzar hún sjálfri sér.
Og máttur vorsins er meiri en
máttur hinna dauðu.
Og allt í einu tekur hún gleði
sína aftur, því að upp lýkst fyrir
henni, að vorið styður hana. Og
fulltingi vorsins er ómetanlegt.
Hún ákveður að gefa Axel undir
fótinn, láta hann hafa eitthvað til
þess að ganga að vísu. Hann stend-
ur svo vandræðalegur við bauta-
steininn og getur ekki stunið því
upp, sem honum býr í brjósti.
„Þú hefur ef til vill ekki heyrt,
að Jón Eskilsson, sem hefur haft
ábúð á Álfhjáleigunni, lagði upp
laupana í vikunni, sem leið.“
Hún horfir fast í augu honum,
meðan hún segir þetta, og því nær
ósjálfrátt leggur hún sérstaka
áherzlu á orðin.
Hann hefur um stund verið úti
á þekju, en skyndilega er áhugi
hans vakinn.
„Mér þykir þú segja tíðindi,“
kallar hann upp. „Þá verður Álf-
hjáleigan laus til ábúðar. Má vera
að landsdrottinn byggi mér hana,
og þá get ég flutzt þangað Jregar
í haust.“
Loksins skildi hann, hvað hún
fór. Hún hefur einmitt komið til
þess að segja honum þetta. Hún
hefur ekki efast um viðhorf hans.
Hún elskar hann, hún veit, að hon-
um þykir vænt um hana, og í hjart-
ans einlægni hefur liún hraðað ser
til kirkjunnar til að skýra honum
frá, að nú séu tök á Jjví fyrir þan
að hugsa um lijúskap.
Og þegar Jjau hafa skipzt á þess-
um orðum, veita þau því athygln
að sólin vermir sýnu meir en áður
og anganin frá hraðvaxandi brunU
gróðrarins er því nær kveljandi
sterk. Gegnum loftið streymir eitt-
hvað feiknarlegt, sem er raunveru-
lega ekkert annað en hið kynlega
afl vorsins. Þeim finnst, að gras og
blóm og lauf vilji ryðjast fram
skyndilega. Þau finna, að hjörtu
sjálfra Jreirra þenjast út, að ui
þeim spretta rauð blóm ástarinnar.
Hún hopar á hæli, en hann Ju1'
ur til hennar, hrifinn og ölvaður,
án þess að ígrunda, hvernig hann