Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 21

EIMREIÐIN
217
eigi að biðla, flaumur ástarorða er
að því kominn að brjótast fram af
tungu hans.
ftn þegar hann er aðeins kominn
hálfa leið, rekur hann fótinn í
emhvern harðan hlut, sem stendur
upp úr grassverðinum, hnýtur, og
er að því kominn að slengjast.
Hann horfir niður á sinuflókann í
þúfunum, sem þekur grundina. Þar
bryddir á einhverju gljáandi, sem
hann sparkar í.
»,Það er sjálfsagt steinn, sem hef-
ur skotið upp, þegar klakinn bráðn-
aÚi — eða livað?“ segir stúlkan.
Hann losar um hlut, sem virðist
'era kringlóttur, moldina, sem við
hlutinn loðir, strýkur hann af á
loðinni þúfu og tekur að rýna í
hann. „Þetta er ekki steinn," segir
hann. „Þetta er látúnsdós.“
Hann þurrkar af henni óhrein-
Judin enn einu sinni. Þetta er af-
löng, flöt látúnsdós með loki á
hjörum. Hann ætlar að opna hana,
en það er hægara sagt en gert. Ein-
hver fyrirstaða er að innan.
Allt í einu þrífur Inga í ofboði í
úlnlið hans. „Blessaður hreyfðu
ekki við lienni, en láttu hana á sinn
s^að, segir hún skelfd. „Það er ef
111 Vill sending."
Þetta finnst þeim báðum vera
nijög sennilegt. Einhver maður,
sem að næturlagi hefur laumazt
11111 í kirkjugarðinn og stolið vígðri
uiold til þess að særa fram upp-
' ''kning, hefur síðan iðrazt þess og
°rið þangað aftur, það sem hann
mfði helgað sér. Og hann hefur
ekki aðeins skilið eftir moldina
vígðu, heldur einnig dósina, sem
hún var varðveitt í.
Hann leggur að vísu ekki trúnað
á aðra eins gamla bábilju, en hon-
um dylst ekki, að þetta hefur skot-
ið stúlkunni skelk í bringu, og hann
fær því ástríðu til að stríða henni.
„Ég hélt í fyrstu, að þetta væri
ekki annað en venjuleg dós. En nú
lýkst upp fyrir mér, að ég hef upp-
götvað hlut, sem stuðlað getur að
hamingju minni. Ég verð að gæta
hans vel.“
„í öllum bænum hirtu ekki um
þennan hlut,“ segir hún þungbúin.
„Það fylgir honum engin gifta.
Fleygðu honum undir eins frá þér.“
Hún er svo áköf, að hún reynir
meira að segja að hrifsa dósina af
honum.
Hann snýr sér til hliðar og reyn-
ir af fremsta megni að opna lokið,
og honum heppnast það loksins.
„Hún liefur ekkert sjaldgæft að
geyma,“ segir hann. „Ég held, að í
henni sé ekki einu sinni verðmæti
á borð við neftóbak.“
Hann lætur hana skyggnast ofan
í dósina. í henni er ekki annað en
nokkur skræld moldarkorn.
En einmitt þetta gerir hana laf-
hrædda. „Sérðu ekki, að Jietta er
uppvakningur? Fleygðu honum.“
„Maður á sjálfsagt ekki að fleygja
gæfunni frá sér í skeytingarleysi,"
anzar hann og flissar. „Veiztu ekki,
að sá maður, sem á annað eins
JjarfaJsing, getur fengið allt, sem
hann óskar sér?“
Hann horfir með ánægjusvip of-
an í dósina.
í einni svipan stingur hún þá