Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 22

218
EIMREIÐIN
hendinni undir handlegg hans til
þess að ýta við dósinni og láta
moldarkornin hrynja niður.
En liann er á verði. Hann bjarg-
ar dósinni frá henni og flýtir sér að
láta lokið aftur.
„Þannig skaltu ekki fara að, þeg-
ar gæfan vill rétta þér höndina,“
segir hann flærðarlega.
„Þú skalt láta hana aftur þar,
sem þú tókst hana,“ segir hún með
grátstaf í kverkum. Hún er frávita
af ótta. Engu er líkara en hún vilji
hremma sendinguna með valdi.
Þá heyra þau hratt fótatak bak
við sig.
„Ungmenni góð, hvaða útbrot
eru í ykkur hér? Þið flissið og æpið.
Allt fólkið glápir á ykkur.“
Þau snúa sér við. Kirkjufólkið er
komið, án þess að þau hafi veitt
því athygli, og allur söfnuðurinn
stendur á kirkjuhólnum og starir á
þau. Axel roðnar, er hann mætir
augnaráði hennar, og upp lýkst fyr-
ir Ingu, að þetta er húsmóðir hans,
ríka ekkjan í Hamragörðum.
„Mér fannst, að ég gæti ekki lát-
ið afskiptalaust, að þið tefðuð
hérna,“ segir hún. „Mér þótti fyrir,
að fólkið hló að ykkur. Það leit út
fyrir, að þið mynduð lenda í áflog-
um.“
Þau ganga öll þrjú fram að kirkj-
unni. Húsmóðirin gengur á undan,
hin á eftir. Þau líta ekki hvort á
annað. Þau eru þrekuð, dösuð, leið
á öllu —, líkt og Jtegar fólk hefur
sýnt ákafa viðleitni, sem kemur fyr-
ir ekki.
Þá er liúsmóðirin stendur á
þröskuldi kirkjunnar, snýr hún sér
að Axel.
„Fyrsti maðurinn, sem ég hitti,
J^egar ég kom til kirkju, var faðir
Axels. Mér fannst þá vera rétt að
láta ekki dragast að spyrja hann,
hvort Axel mætti vera áfram hjá
mér næsta ár, og hann féllst á, að
svo yrði. Svo að nú er víst ekkert
Jjví til fyrirstöðu, að Axel verði
kyrr hjá mér?“
Honum verður Jrungt um andar-
dráttinn. Það er Jrví nær eins og
hann snökti. Hann hefur sem sé
glatað tækifærinu. Hann getur ekki
svarað, að hann sé heitbundinn
Ingu og ætli að kvænast henni á
hausti komanda. Hann hefur ekki
getað ráðið neitt af. Hann liefur
enga frambærilega málsvörn við
húsmóðurina, hann getur ekki
heldur varið þetta fyrir sjálfum sér.
„Nei, það er sjálfsagt ekki,“ anz-
ar hann Jrróttlausri, bugaðri röddu.
Eina huggunin er, að hans er
ekki sökin. Hann hefur viljað vera
Ingu tryggur. En hvers vegna var
hann stöðvaður, einmitt Jregar átti
að skríða til skarar? Hver var Jiað,
sem lagði stein í götu hans, svo að
hann varð að gjalti?
Þá er hann hefur spurt þessa,
sem hann að vísu býst ekki við að
fá leyst úr, gengur hann við hlið
húsmóður sinnar inn í kirkjuna.
Unga stúlkan stendur hljóð og
sér þau ganga samstiga inn gang-
inn stóra. Henni sýnist Axel verða
léttstígari og meiri reisn yfir hon-
um, Jtví meir sem hann fjarlægist
hana.
Sjálf laumast hún inn á bekk