Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 33

EIMREIÐIN
229
þai- teljast um leirburð að ræða, en þó bregður þar fyrir allsnjöllum
hendingum: „Þeir gengu af hverri skepnu dauðri í dæmisögum
Esóps“. „Augu hans urðu á stærð við silfurdal." En þó er það
emkum ein hending, sem gerir kvæði þetta athyglisvert: „Upp-
hafið skyldi á endalokin minna.“ Sú hending gengur aftur í síðasta
kvæði hans.
Hópur lífsglaðra munka leggst í svall, og urn jólin svigna borðin
1 niatsalnum undir gómsætum krásum. En það er þarna afturganga
a ferðinni, sem gerir þeim margan slæman grikk, stelur alikálfun-
Um> hringir klukkunum í ótíma og setur príórinn meira að segja
efst þar upp á turn
til undrunar þeim lýð, er fór um garð.
Abótinn ákveður því að láta til skarar skríða gegn þeim ófögnuði
11111 þessi jól. Hann ber inn helgan dóm af einhverjum spænskum
dýrlingi, skvettir vígðu vatni á kufl sinn, og einnig á kalkúnana,
geldhanana og villigaltarsteikina, sem á borð er borin. Slagbrönd-
um og lokum er skotið fyrir allar dyr. En allt kemur fyrir ekki;
aíturgöngur eru þess eðlis, að „þær læsir enginn úti“. Ábótanum
er svipt úr sæti sínu og upp um reykháfinn, áður en nokkur veit
orðið af. Kvæðinu lýkur á iðrun og yfirbót: Upp frá þessu ástund-
uðu munkarnir „alla dyggð og lifðu eingöngu á mjólk og léttmeti;
húðstrýktu hverir annan á hverjum morgni til varnar gegn freist-
iugunuin, enda létu afturgöngur þá í friði. Nutu þeir virðingar
aUra í þeirri sókn. En undir klausturrústunum fannst handrit, fornt
°S uiáð, hvar sagan af þessum atburðum var skráð“.
harna er látið vaða á súðum, og margur skólapilturinn hefur
hundað við að setja saman eitthvað áþekkt þessu. Spillingin í
hlaustrunum, sem þarna er óbeinlínis vikið að, hlaut kröftugri
uieðferð þrjátíu árum síðar í „Morðinu í dómkirkjunni". Hafi
kvæði þetta nokkurt gildi, er það sem æfingarstíll — enda mun
euskukennarinn að St. Louis hafa litið þannig á það þá.
Sögur þær, sem varðveitzt hafa frá þeim árum, eru mun frum-
Hgri og athyglisverðari. Birtist sú fyrsta í „Smith Academy Record“,
eu þær hafa aldrei verið endurprentaðar, eins og kvæðið „A Lyric“,
sem var endurvakið í safnriti, er gefið var út til heiðurs skáldinu
a sextugsafmælinu 1948. Þessar smásögur heita „Saga af hval“ og
»Maðurinn, sem var konungur.“
Höfundurinn var þá sextán ára, og hvorug sagan er lengri en