Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 56

252
EIMREIÐIN
um var heimilið stöðugt hans eina
athvarf. Hann hallaði sér aftur í
sætinu, lokaði augunum og hugs-
aði um þetta athvarf og hana.
Rut og heimilið voru bakhjarl
lífs hans — nei, sjálf jörðin, sem
rætur hans stóðu í. Hann gat þolað
allt þjark og óþægindi annasamra
daga, af því að hann vissi að utan
borgarinnar, langt að baki trjá-
skyggðra stræta Lynnton, stóð hús-
ið hans umlukt órjúfandi kyrrð,
fullt af fegurð og ró. Þau Rut voru
enn á bezta aldri. Þau höfðu gifzt
kornung, og börnin þeirra höfðu
fæðzt með stuttu millibili — tveir
synir, sem nú voru báðir handan
við liafið, annar í Evrópu, hinn við
Kyrrahafið. Hann var með kvöld-
blaðið í töskunni, en hann las það
aldrei fyrr en eftir miðdegisverð,
meðan þau hjónin eyddu síðdeginu
saman. Návist hennar var honum
styrkur, svo að hann gat horfzt í
augu við blaðafréttirnar.
Meðan hann sat og hugsaði um
konu og heimili, skynjaði hann
einhver áhrif, þvílíkust sem sterku
ljósi væri beint að andliti hans, og
ósjálfrátt opnaði hann augun.
Ókunna konan var að horfa á
hann. Hún var undursamlega fög-
ur. Eftir að hafa lifað hamingju-
sömu lífi með Rut í öll þessi ár,
var hann blátt áfram hættur að
taka eftir því, hvernig konur litu
út. Ósnortinn virti hann nú fyrir
sér mjúkan, ávalan vanga konunn-
ar og stór, dökk augun, skyggð
löngum augnahárum. Hárið féll í
óreglulegum bylgjum um andlit
hennar, og hún hafði barðastóran
hatt, sem hún virtist hafa sett á sig
í flýti. Hún hafði lagt svarta kápu
yfir axlir sér, en ekki farið í erm-
arnar.
„Viljið þér hjálpa mér?“ hvísl-
aði hún lágt.
Hann leit upp undrandi. Hann
hafði farið fram og aftur til Lynn-
ton með þessari sömu lest, frá þvi
að stríðið liófst og aldrei yrt á
nokkurn mann né nokkur heldur
yrt á hann, nema ef hann af til-
viljun rakst á kunningja. Hann
hefði óðar tortryggt þessa konu, ef
liún hefði ekki horft svo hrein-
skilnislega í augu hans.
„Hvar farið þér af?“ hélt hún
áfram og hallaði sér að honum-
Hún laut höfði, svo að barðastór
liatturinn skýldi andliti hennar
fyrir öllum nema honum.
Hann færðist undan svari. Ef til
vill þekkti hún hann, Roger Kent-
well meðeiganda í málmiðnaðar-
fyrirtækinu Kentwell og Bates.
„Hvað get ég gert fyrir yður?“
sagði hann og kenndi undanfærslu
í röddinni.
„Aðeins að lofa mér að fylgjast
með yður, þegar þér farið úr lest-
inni,“ sagði hún mjúklega. „Jafn-
skjótt og við komurn út af stöð-
inni, þarf ég ekki lengur á því að
halda. Það er aðeins, meðan við
förum úr lestinni."
Hann var manna óliklegastur til
að láta flækja sér í eitt eða annað.
Honum fannst hárin rísa á höfði
sér. „Ég held, að þér ættuð að skýra
þetta nánar fyrir mér,“ sagði hann.
„Þér getið bara sagt, að þér haf-
ið enga hugmynd haft um, hver ég