Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 58

254
EIMREIÐIN
gekk rösklega áfram eftir brautar-
pallinum, og hún fylgdi honum
eftir.
Þau voru bæði þögul. Hún gekk
við hlið hans bein og hnarreist.
Nú þegar kvöldbjarminn lék urn
hana, sá hann, að hún var ung og
þó engin ungmær. Hún var ef til
vill tuttugu og fimm eða sex ára.
Önnur hönd hennar var hanzka-
laus, og hann sá, að hún bar lát-
lausan, tvíbrotinn gullhring, en
ekki einbaug. Hann fann aftur
áhrifin af hinni einstæðu fegurð
hennar. Kona, sem var lagleg —
einungis lagleg — gat gert kröfu
til að vera talin svo, en þegar kona
var jafnfögur og sú, sem gekk hér
við hlið hans, þá varð mönnum
einungis hugsað um fegurð henn-
ar, ekki hana sjálfa. Henni hafði
hlotnazt þessi fegurð af hreinni til-
viljun, rétt eins og hún hefði fund-
ið gimstein eða erft greifasetur.
Eigi að síður leið honum óþægi-
lega, þegar hann sá Rut koma
gangandi á móti þeim eftir braut-
arpallinum. Hún var annars vön
að bíða hans í bílnum. Hann sá
undrunarsvip færast yfir andlit
hennar, þegar hún nálgaðist þau,
en hann lét sem ekkert væri. Hann
laut niður og kyssti hana ástúðlega,
eins og hann var ætíð vanur að
gera.
„Jæja, elskan,“ sagði hann, en
þannig var hann einnig vanur að
lieilsa henni.
„Það var svo kalt í bílnum,"
svaraði hún, „svo að ég hef gengið
ltér fram og aftur til þess að halda
á mér hita. Lestin var á eftir á-
ætlun.“
„Það munaði engu að ég missti
af henni,“ sagði hann.
Hann gaf samferðarkonu sinni
engan gaum. Hún gekk skrefi á
eftir þeim, en þó svo nærri, að x
augum ókunnugra hlaut hún að
virðast þeirn samferða.
Rut virti hana fyrir sér.
Þau gengu brautarpallinn áenda
og gegnum stöðvarsalinn. Tveir
eða þrír kunningjar þeirra hjón-
anna biðu þar eftir næstu lest. Þeir
kölluðu til þeirra í kveðjuskyni og
störðu á ókunnu konuna. En Rog-
er hélt áfram, án þess að taka und-
ir kveðju þeirra, með Rut sér til
vinstri, en konuna til hægri hand-
ar sér. Úti fyrir stöðvardyrunum
sneri konan sér að honum með
innileik.
„Þakka yður fyi'ir,“ sagði hún
með siiini djúpu, hljómskæru rödd.
„Ég mun aldrei gleyma yður.“
Hann fann allt í einu, að hon-
um var undarlega óljúft að láta
hana fara.
„Eruð þér viss um, að yður sé
borgið?"
Hún hló mjúkum hlátri. „Já,
vissulega — maðurinn, sem ég ótt-
ast, er ekki hér, heldur hinn.“
„Maðurinn yðar?“
„Það er maðurinn minn, sem ég
óttast.“ Hún rétti fram höndina og
tók hönd hans milli beggja sinna
og þrýsti hana, en steig því næst
inn í bíl, sem beið hennar. Sá, sem
sat við stýrið, var ungur maður og
ástfanginn. Það leyndi sér ekki, að
hann elskaði þessa fögru konu.