Eimreiðin - 01.09.1965, Síða 77

EIMREIÐIN
273
örenda, verður hann óttasleginn.
Svipurinn á andliti hennar er hinn
sami og þegar þau voru í skógin-
um og hann elskaði hana heitast.
Meðan hann situr og horfir á
hana koma öll börnin hennar, þau
laeðast aftan að honum og rífa
hann í tætlur. Nýja kynslóðin bygg-
if eyjuna ein.-------
Að mála var Munch hinn eini
tilgangur lífsins. Að ná fullkomn-
un í listinni var hans eina hugsjón.
Tagore kom einhverju sinni til
Oslóar. Hann hélt fyrirlestur í há-
skólanum um listir. Hann hélt því
h'am, að Austurlandabúar stæðu
vestrænum þjóðum framar á and-
legum sviðum. Hann varð strax
hrifínn af verkum Munchs, og
heypti mynd eftir hann. Nokkrum
arum seinna kom góður vinur
Tagores til Oslóar. Hann átti að
faera Munch kveðju frá Tagore. Ég
fylgdi honum heim til Munchs og
var túlkur. Vinur Tagores hneigði
siS djúpt fyrir Munch og sagði: —
Tinur minn, Tagore, sendir yður
'tinilegar kveðjur, myndin, sem
hann á eftir yður, er perlan í
tttyndasafni hans.
Munch bað mig að þakka mann-
tnum og spyrja hann, hvað hann
ahti um lífið eftir dauðann. Ind-
'erjinn áleit, að við mundum end-
frfæðast. Til þess að verða hreinni
°g betri.
Munch spurði hvort hann þekkti
nokkurn mann, sem væri svo
neinn og góður, að hann þyrfti
ekki að endurfæðast.
Indverjinn svaraði, að það væri
Pá helzt Mahatma Gandhi
Munch spurði hvort hann héldi
ekki að Tagore gæti líka komizt
hjá endurfæðingu.
Vinur Tagore svaraði: — Tagore,
meistari minn og herra, er mikill
snillingur, kannski mesta skáld
Indlands. En hann þarf áreiðan-
lega að endurfæðast.
— En er það sem listamanninum
tekst að tjá í verkum sínum það,
sem mestu máli skiptir. Spurðu
hann hvort Tagore hafi náð full-
komleikanum í verkum sínum.
Indverjinn svaraði: — Tagore er
mikill listamaður. Ef til vill sá
mesti á Indlandi. En ég held samt
að hann þurfi að endurfæðast.
— Ef listamaðurinn á að ná há-
tindinum í list sinni, hefur hann
engan tíma til að heimsækja sjúka,
eða sinna líknarstarfsemi fyrir fá-
tæklinga. Segðu manninum þetta
og spurðu hann hvort Tagore hafi
ekki lifað fyrir list sína, og ekkert
annað, og hvort honum finnist
hann ekki hafa náð hátindinum í
skáldskap.
Indverjinn endurtók: — Herra
minn og meistari er vissulega mik-
ill snillingur. En hann þarf, eins
og við öll, að lifa lífinu að nýju. —
Munch starði á hann, orðlaus.
Gekk svo eitt skref áfram og
hneigði sig djúpt. Hann var alveg
að missa jafnvægið, en tókst þó að
láta sem ekkert væri. Um leið og
hann gekk út úr herberginu sagði
hann við mig: — Komdu honum
héðan út það bráðasta, fjandinn
hafi það------—
Unnur Eiríksdóttir
islenzkaði.
18