Eimreiðin - 01.05.1966, Síða 24

Fyrr á árum, þegar hann fékk
sér í staupinu, sló hann í borðið,
belgdi sig út og sagði ákafur:
— Ég hef aldrei goklið fyrir neitt,
aldrei ...
Og hann horfði í kringum sig
eins og hann ætti von á því að ein-
hver mundi andmæla honum; það
komu harðir drættir og reiðisvipur
á andlitið, sem í rauninni var frítt,
augnaráðið varð ofsafengið og fasið
óstýrilátt, þegar hann strauk gegn-
um uppstætt hárið, þetta stríða hár,
sem margar konur höfðu dáðst að
og sagt, að væri fallegt.
Hann þagði, reiðilegur á svip,
líkt og honum gremdist, að enginn
skyldi mótmæla staðhæfingu hans,
eða spyrja hvað hann ætti eiginlega
við. En það gat líka borið til, að
liann gæfi sjálfur skýringu á því,
hvað hann meinti með því, að hann
hefði aldrei goldið fyrir neitt.
Hann meinti þetta bókstaflega, og
liann fylltist vissu stærilæti. Hahn
hafði nálega aldrei þurft að greiða
fyrir fæði, uppihald eða ástir
kvenna ,alltaf fengið þessar lífs-
þarfir ókeypis.
Hann barði aftur í horðið: —
En það sem ég hef drukkið, það er
önnur saga; — það hef ég greitt út
í liönd! Og hann leit aftur yfir-
lætislega á nærstadda. Það var eitt-
livað ógnþrungið í fasi hans, eins
og hann byggist ekki við því að
lionum væri trúað, eða að hann
Jryrfti að brynja sig gegn andmæl-
um. Svo þagnaði hann, eins og
♦-
í SÍÐASTA
SINN
♦--------------------------------—
hann hefði orðið fyrir mikilh
móðgun.
En hann sagði sannleikann.
Hann var múrari og vann úti
um landið; staðfestist aldrei lengi
á sama stað, í mesta lagi eitt ár,
eða tvö. Aðeins einu sinni hafði
hann dvalizt í sama byggðarlaginu
í þrjú ár, og það var honum minn-
isstætt. Þetta var hávaxinn, þrek-
legur maður, með yfirvararskegg og
stórt nef, búlduleilur með rjóðar
kinnar og dökk augu, íhugul en
dálítið hvarflandi.
... Nú sat hann á bekk í garði
elliheimilisins og reykti vindil;
hafði hann hallan í öðru munnvik-
inu og beit fast um hann með hvít-
um, sterklegum tönnum sínum, sem
hann varðveitti enn. En þegar hann
tók vindilinn út úr sér og sló al
honnm öskuna, titraði hann líiið
eitt milli fingra hans, því að hann
var orðinn skjálfhentur. Hann gal