Eimreiðin - 01.05.1966, Side 30

118
EIMREIÐIN
Dag nokkurn kom ný vistkona á
heimilið, hann hafði heyrt um
það, en sá hana fyrst um kvölclið
og þá aftan fyrir. Hún var hávaxin,
en orðin lotin og brengluleg og
skjögrandi í göngulagi. Hárið var
snjóhvítt. Fötin löfðu utan á henni.
En hann sá að hún mundi áður
hafa verið stór og fönguleg kona,
breið um bakið. Hann horfði á
eftir henni. Hún gekk eftir löngum
ganginum í átt til setustofunnar,
og hún var svo undarlega einst; ð-
ingsleg í þessum langa, bjarta
gangi með ljósu gólfi; gekk með
fram veggnum, eins og hún vildi
ekki verða í vegi fyrir neinum eða
láta fara of mikið fyrir sér. Hann
kinkaði kolli. Hann stóð upp og
gekk á eftir henni. Hann hafði svo
oft um dagana gengið í humátt á
eftir konum og virt þær fyrir sér.
„Maður verður líka að vita, hvern-
ig þær líta út aftan frá,“ hafði hann
sagt, „svo að maður kaupi ekki
köttinn í sekknum." Og nærstaddir
sögðu: „Þó það nú væri“. Og svo
bættu þeir við: „Já, múrarinn,
hann missér sig ekki.“ Hann hafði
oft heyrt þá segja eitthvað þessu
líkt. Nú endurtók hann það með
sjálfum sér. Og nú endurtók þetta
sig, enda þótt hann héldi að það
væri liðinn tími. Nú gekk hann
einu sinni enn á eftir konu með
töluverðri eftirvæntingu í brjósti.
Hann gekk hægum skrefum eftir
ganginum, og bjóst við að hún
mundi tylla sér í setustofunni. Þá
ætlaði hann að koma á eftir henni
inn, halda svo áfram út á svalirnar
án þess að líta á hana Hún átti
að veita honum eftirtekt fyrst.
Þannig var það venjulega. En nú
brást þetta, hann gat ekki varist því
að horfa á hana, — varð sem sagt
orðinn gamlaður. . .. En hún hafði
þetta augnaráð, senr ... já, hann
hafði bara fundið það á sér áður
en hann sá hana, og það brást helcl-
ur ekki. Hún leit ujrp — hann
liorfði á lrana, og hann sá í augna-
ráði hennar þetta, senr hann hafði
búizt við að sjá, en hendur hans
skulfu og hann fann magnleysi í
fótunum. En Jrelta var allt eins
og vera bar. Svona hafði þelta oft
gengið fyrir sig um dagana, eins og
Jretta væri sjálfsagt, eðlilegt og blátt
áfram; Jressu var hann vanur, eins
og liann beinlínis vænti Jress. En
hann andvarpaði þunglegar en áð-
ur ... Nú fannst lionum Jretta bæði
vanalegt og nýstárlegt. Það var
alltaf nýjung í sambandi við liverja
nýja. Nei, hann var ekki dauður
úr öllum æðum. En nú lét ný lrugs-
un á sér kræla, senr honunr hafðt
aldrei flogið í hug fyrr. Flann hugs-
aði með sér: „Ennþá einu sinni
.. .“ og Jretta vitnaði um Jrað, að
hann lrefði ekki vænzt Jress að það
gæti konrið fyrir.
Hún var sjötíu og Jniggja. Hún
sagði lronum að lrún væri sjötug,
Jrví að hún vissi að Jrað var hans
aldur, og þá voru ]>au jafnaldrar.
Dag lrvern clrap hún varfærnislega