Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 78

166
eimreiðin
nm. En þar naut hann sín vel og
var bæði baráttuglaður og sigur-
sæll. Ég held, að ég hafi aðeins
einu sinni séð Helga Hjörvar á
glímupalli í kappglímu. Er mér
óglyemanleg bragðfimi hans og
leikni í vörn, sem var alveg frábær,
er hann glímdi við stóra og sterka
menn. Næst móðurmálinn og fag-
urri framsögn tel ég að hann hafi
nnnað íslenzku glímunni sem þjóð-
aríþrótt. Hann eyddi líka miklum
tíma og lagði mikið á sig við að
kynna sér sögu og uppruna glím-
unnar og þær breytingar, sem hún
hafði tekið. Hann vann, ásamt
fleirum, að samningu Glímubókar-
innar, sem kont út 1916 og beitti
sér fyrir því með öðrtun forystu-
mönnum glímunnar, að lög og regl-
ur um íslenzka glímu yrðu endur-
skoðuð, en tillögur um ný glímu-
lög komu út í bókarformi 1964.
Þó að Helgi Hjörvar væri bráð-
ger og vekti snemma athygli sakir
íþrótta sinna, andlegra og líkam-
legra, varð hann þjóðinni ekki síð-
ur kær á efri árum sínum. Og þó
að ritstörfin og kennslustörf hans
hefðu ein nægt til Jress að halda
nafni hans á lofti um langa fram-
tíð, er Jró ótalinn sá {Dáttur ævi-
starfs hans, sem einna mesta at-
hygli vakti meðal aljrjóðar, en Jiað
eru störf hans við Ríkisútvarpið,
og J^ar var hann brautryðjandi á
ýmsum sviðum. Þegar Ríkisútvarp-
ið hóf starfsemi sína árið 1930,
varð Helgi Hjörvar fyrsti formað-
ur útvarpsráðs og síðar dagskrár-
stjóri og skrifstofustjóri dagskrár,
en Jjví starfi gegndi liann til 1958,
er hann lét af því fyrir aldurssakir.
Það er almanna á.lit, að störf sín
við útvarpið hafi Helgi leyst af
hendi af listfengi og skörungsskap.
Reyndi mjög á smekkvísi hans og
hugkvæmni við niðurröðun og
sijórn dagskrárinnar. Lengst af é
starfsárum hans við útvarpið var
meginefni dagskrárinnar flutt
beint í hljóðnemann af flytjend-
um eða höfundum sjálfum, sem
oft voru alls óvanir að tala í ut-
varp, Jjótt góðir ræðumenn vaeru.
Kæmi fyrir, að einhver, sem fram
átti að koma í dagskránni forfall-
aðist á síðustu stundu, Jrá varð að
finna einhver ráð til að fyfla 1
skarðið. Mátti Jrví segja, að dag-
skrárstjórinn væri í spenningi afl-
an tímann, sem dagskráin var flutt
og var hann í stöðugu sanrband'
við þuli og annað starfsfólk til að
fylgjast með hvort flytjendur m*ttu
á réttum tíma. Þetta held ég að
hafi mjög reynt á Helga Hjörvar
á fyrstu árum útvarpsins, og hygg
ég að nú myndu fáir taka að sei
slíkt starf við sömu aðstæður.
En þá kem ég að Jrví starfi hans
við útvarpið, sem hann var mest
dáður fyrir af alþjóð, en Jrað var
upplestur hans á íslendingasögurn
og þýddum skáklverkum, lýsingar
hans á hátíðlegum samkomum og
frásögn af þingmálum. Þetta aflt
framkvæmdi hann af þeirri smekk-