Eimreiðin - 01.05.1969, Qupperneq 52

122
EIMREIÐJN
svona áður. Kannski var stúlka í
spilinu, sem valdið hafði honum
erfiðleikum og angri. Hver gat
vitað það; hann segir henni aldrei
neitt. Mótlætið gat svo sem skyndi-
lega skollið yfir. En hann var sá
eini sem hún átti að og vermt gat
haustfölva hennar með sólgeislum,
aðeins ef hann hefði viljað. Hvers-
vegna gerði hann það ekki?
Hún ýtir fastar í öxl hans og
togar í hárlubbann á höfði hans.
Það er ekkert skemmtilegt að þurfa
að gera þetta, hún veit að þetta er
sárt. En hún getur ekki lengur
slegið því á frest að vekja hann.
Komi hann of seint í vinnuna verð-
ur henni líka kennt um það, að
hún skyldi ekki vekja hann nógu
snemma.
Oddvar opnar augun, horfir
kuldalega á móður sína um stund,
eins og hann sé ekki búinn að átta
sig til fulls.
— Hvað gengur eiginlega á,
fnæsir hann svo. — Get ég ekki
fengið að sofa í friði. Hann er bál-
reiður og snýr sér til veggjar og
ætlar að sofa áfram.
— Ætlar þú ekki í vinnuna?
— Það kemur engum við, hvað
ég ætla.
— Nei. auðvitað ekki. En nú
hef ég þó vakið þig, og svo getur
þú gert j^að, sem þér sýnist.
Hún gengur hægt og stillilega
frá rúmi hans og tekur að bjástra
við störf sín. Það er eins og eitt-
hvað illt liggi í loftinu á milli
þeirra — eitthvað sem sé ósagt.
En áminning hennar hefur þrátt
fyrir allt haft áhrif. Oddvar rís
upp í rúminu, nuddar augun, klór-
ar sér í höfðinu, geyspar og stynur,
meðan hann fálmar kringum sig
eftir fötunum. Honum ferst klaufa-
lega að klæða sig og allt gengur
andhælis fyrir honum. Innra með
honum angrar hann grár veruleik-
inn, sem hann er að vakna til. Þeg-
ar hann fer í sokkana, stingst önn-
ur stóratáin út um gat og þetta er
nóg til þess að koma honum úr
jafnvægi.
— Er það þannig, sem sokkarn-
ir eiga að vera, segir hann önug-
lega og heldur sokknum fyrir fram-
an sig og teygir út gatið svo að
það verður ennþá stærra en það
var.
Komdu með sokkana, ég skal
staga í þá, segir hún varfærnislega.
— Staga, staga. Já, einmitt
núna, þegar ég er að fara í þá. Því
hefurðu ekki gert það fyrr?
Hann hendir sokkunum frá sér
út í horn og fer í sparisokkana,
sem hann hafði verið í daginn
áður.
— Ég hef ekki haft tíma, Odd-
var minn, segir hún. — Það er svo
margt, sem gera þarf, og ég einsöm-
ul. Hún sagði þetta stillilega, en
það var eins og orðin stæðu kyrr í
loftinu, því að það var enginn, sem
svaraði.
Oddvar sat þögull meðan hann
gleypti í sig matinn. Svo greip
hann nestispakkann og skundaði
út. Hann mætir deginum, eins og
margir aðrir við erfiðisvinnu, og
lætur gremju sína bitna á öðrum
og sjálfu starfinu. Vinnufélagar
hans syngja og gera að gamni sínu.
Það ber svo margt á góma, eftir
helgar og skemmtilega nótt. Sum-