Uppeldi og menntun - 01.01.1995, Blaðsíða 123

PÁLMI AGNAR FRANKEN
hlutlæga til hins huglæga og í forgrunni eru tveir rauðbrystingar, hugsanlega tákn
ástarinnar (rauðbrystingar = rauð brjóst).
Ekki eru allar ljóðmyndir sjónrænar og stundum höfða skáld til eyrans, þ.e.
hins hljóðræna til að kalla fram skynmynd í huga lesandans:
Synfónía frá rómantíska tímabilinu
Dynurinn í umferðinni.
Marrið í snjónum.
Þyturinn í norðurljósunum.
Hjartsláttur pinn.
(Ljóðdrekar IV 1993:12)
Á sama hátt og í ljóðinu Vetrarmorgunn verður hér viss yfirfærsla frá hinu hlutlæga
til hins huglæga og enn er ástin í forgrunni því með orðinu hjartsláttur er eflaust
verið að vísa til tilfinninga. Myndin í þriðju línu er blönduð og heyrir til beggja
sviða, sjónar og heymar.
Líkingar
Skynmyndir ljóða eru ýmist beinar myndir af þeim veruleika, sem verið er að lýsa,
eða þá líkingar sem ætlað er að skapa nýja mynd. Notkun myndhverfinga og
viðlíkinga í skáldskap er afar algeng enda af mörgum taldar kjami allrar málsköp-
unar. Lítum á hvernig Ljóðdrekunum tekst til.
Viðlíking (similitudo)
Svo sem geta má nærri hafa nemendur í framhaldsskóla heyrt margt og séð af notk-
un viðlíkinga annarra skálda. Það liggur og í augum uppi að ekki er viðvanings-
bragur á viðlíkingum Ljóðdrekanna.
Oft geta einfaldar viðlíkingar verið sérlega áhrifamiklar, sérstaklega þegar
myndliðurinn er settur á undan kenniliðnum svo sem hér sést:
Kvöldstund
Eins og einmana strá
á rofabarði
virðirfyrir sér
gylltan hafflötinn
um leið og sólin
vefur landið
örmum sínum
stend ég og veltifyrir mér
hvort hann eigi ekki
eftir að rigna.
(Ljóðdrekar IV 1993:22)
121