Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 5

Breiðu herðarnar. 227
— Nei, hættu bara, nú verðurðu of svæsin. Nú
skuluð þið sjálfir heyra og dæma, herrar mínir, hvort
þessi litla maddama, sem tæplega er búin að vera í
hjónabandi eitt ár, hvort hún hefir rétt til að titla
mig, manninn sinn, með þvílíkum heiðursnöfnum,
og hvort jeg er nokkuð óhæverskur, þó jeg fullyrði,
að það eru ekki vitsmunir mínir, kunnátta eða elsku-
verð persóna mín, heldur einungis þessar mínar
breiðu herðar og axlir og armleggirnir báðir, er út
frá þeim ganga, sem jeg á að þakka, að jeg hef náð
í þessa góðu lífstöðu mína, og eignast þessa óþolandi
konu.
— Segið okkur söguna, mælti assessorinn.
— Náðug frúin leyfir yðurþað, sagði lautenantinn.
— Mín vegna guðvelkomið, mælti Emmý.
Hún var aptur sezt í legubekks endann og hafði
sett á sig þykkjusvip; en það sá lautenantinn, og
var heldur raun að því, að frúin horfði sérlega vin-
gjarnlegum augum á sinn föngulega og sterkvaxna
bónda. Gottlieb hrærði nú einu sinni enn í inu
rjúkandi glasi sínu, blés út nokkrum bláum reykjar-
hringum úr vindli sínum, hallaði sér makindalega
aptur á bak í hægindastólnum og tók til frásagna:
»Svo er nii mál með vexti, vinir góðir, að jeg er
í rauninni frá upphafi vega minna ónytjungur, eða
ef það er of djúpt tekið í árinni, þá er jeg svona
hálfgerður slóði. þetta er að öllum líkindum rétt,
að minsta kosti er nógu opt búið að segja mér það.
Aður en jeg hafði lært að ganga, skírði barnfóstra
tnín mig þessu nafni,—það var seinni skírnin mín; jeg
hafði ekki verið noma hálfa stund í barnaskólanum,
þegar kennarinn úthrópaði mig fyrir hiuum börnun-
15*