Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 32

254 Snarræði af stúlku.
klefanum«, er svo var nefndur, og þar áttu vofurnar
að vera vanar að hafa sína bækistöðu.
En þær ljetu það ekki á sjer festa og þóttust
hvergi hræddar. það var líka satt og ekkert raup;
þær voru hvergi hræddar við »reglulegan« reimleika,
en grunaði hins vegar, að þeim mundi varaminna
að vera viðbúnar við uppgerðum draugagangi; það
þóttust þær sjá á augnaráði þeirra karlmannanna
sín á milli.
það var því ráð Ebbu, að þær fengju sjer eitthvað
í hendurnar, hvað sem í kynni að skerast. þær
laumuðust út þegar þær voru búnar að bjóða góðar
nætur, og fengu sjer sitt barefiið hver, ósvikna lurka.
Gengu síðan öruggar til rekkju, upp í turnklefann,
og var mjór stigi upp þangað úr litlum göngum rjett
hjá eldhúsinu.
það stóð heima.
Sköinmu eptir að þær. voru háttaðar, í gríðarstóru
rúmi, »himinsæng«, sem stóð á miðju gólfi með höfða-
lagið upp að veggnum, fór að heyrast undarlegur
skruðningur f stiganum fyrir utan. f>að var eins og
gengið væri um og dregnir eptir sjer fæturnir. Svo
heyrðist hringlað í járnhlekkjum og strokið eptir
veggnum fyrir framan dyrnar.
Ebba hvíslaði að stallsystur sinni, að hún skyldi
vera alveg róleg; »það er svo sem auðvitað« mælti
hún, »að það eru þeir piltarnir, hann frændi þinn og
lagsmeun hans, og ætla að reyna að gera okkur
hræddar. En þeir skulu nú ekki einu sinni eiga
þeim sigri að hrósa, að við förum að kalla í þá. Við
skulum láta eins og ekkert sje um að vcra«.
»En of þeir koma nú inn hingað ?« sagði Lára.
»það þora þeir ekki; og gjörist þeir svo djarfir,